Vier schoten binnen het kader, drie ernaast. Drie goals. De Rode Duivels, emotioneel geraakt door wat er gebeurde met Christian Eriksen, lieten zich door die emoties niet van slag brengen.
Net voor de laatste team talk gebeurde het drama – ver weg in Kopenhagen, maar toch dichtbij. Thomas Vermaelen, Jan Vertonghen, Toby Alderweireld, Romelu Lukaku en al de rest: heel veel jongens kenden Christian Eriksen, vanuit de kleedkamer, of als tegenstander op het veld. In de Nations League stonden ze onlangs nog tegen mekaar. Een keer 4-2, een keer 0-2. Twee keer was de Deen een centrale figuur.
Roberto Martínez zei dan ook achteraf dat tijdens die team talk voetbal even heel ver weg was. Van geen tel.
Maar de show, hij gaat altijd door. In Kopenhagen, waar de Denen alsnog de wedstrijd uitspeelden. In Sint-Petersburg, waar de Russen geen partij waren voor de Belgen.
Die zetten emoties om in focus, na het horen van het goeie nieuws rond de Deen. De drie op het veld die Eriksen goed kennen, Alderweireld, Vertonghen en Lukaku, speelden een zeer sterke match. Zij trokken de rest mee.
Lukaku, de leider van de bende, had daarbij wat meeval bij de eerste goal. We weten wel, eens de verdediger tussenbeide komt (hij miste zijn interventie) start een nieuwe fase en kan het dus geen buitenspel meer zijn omdat de bal van een tegenstander komt, maar ergens zijn dat toch aanpassingen aan het regelement die verdedigers en doelmannen verwarren. Je weet dat de spits in je rug buitenspel staat, signaleert dat, maar tegelijk mag het je concentratie niet storen. Had de Rus de bal laten lopen, dan telde de goal niet. Het zijn lastige beslissingen, zo vroeg in de match.
Ja, er was wat slordigheid in de opbouw. Ja, de Russen startten goed. Dat overkomt de Duivels dus wel meer, zagen we al in eerdere wedstrijden. Ze tasten even af, laten de bal aan de tegenstand, organiseren goed en slaan dan toe. Met Thomas Meunier als goeie invaller na de zware pech van Timothy Castagne – net geen 27 minuten ver en het tornooi is voorbij. Sterk in de omschakeling waren ze, sterk voor doel. Dendoncker had ook kunnen scoren, maar zijn bal ging net naast.
Dendoncker voor de verdediging, om lage ballen richting Artem Dzjoeba te vermijden en afleggers richting Aleksandr Golovin te onderscheppen, en achterin drie jongens die het stevig dicht hielden: het klopte allemaal: Courtois was zo goed als technisch werkloos. Opvallend was daarbij de prestatie van Dedryck Boyata. Eerlijk, we hadden hem na een lastig duel tegen de Grieken waarbij hij steevast achteruit week en een tribuneplaats tegen de Kroaten omdat hij licht geblesseerd was, niet zo sterk verwacht. Eerdere matchen tegen Rusland waren uitstekend en daardoor viel de keuze op hem, maar die vielen in maart en november 2019, toen Boyata eerst nog bij Celtic en later bij Hertha BSC in volle vorm zat. Nu komt hij van ver terug. Martínez, die op een ongelooflijk pak data kan rekenen en daarop zijn beslissingen baseert, rekende hem Griekenland niet aan en kreeg betaald voor het vertrouwen.
0,2 expected goals against, Italië zette vrijdagavond de toon. In een andere veldbezetting en niet bang ook om wat hoger te staan, maar ook met oudjes – Leonardo Bonucci en Giorgio Chiellini zijn samen zeventig. De Duivels waren even gedisciplineerd: 0,3 xg against. De Russen konden één keer schieten op doel, via rechtsachter Fernandes. De Belgen deden het vier keer: twee keer Lukaku, een keer Meunier, een keer via Thorgan Hazard. Dat heet efficiëntie. Klinisch zijn. We vermoeden dat Frankrijk straks even gediciplineerd zal zijn. En ook Oranje wil de boel dicht houden. Portugal zal niet anders zijn. Dat wordt wat, straks in de eindfase.
Dat het verschil zo groot was, verraste uiteindelijk toch. De Duivels trokken de lijn van de kwalificaties door. 40 goals daar in 10 kwalificatiewedstrijden, dat is een gemiddelde van vier. Nu weer drie, met opnieuw – net zoals in de kwalificaties- verschil dat al voor de rust was gemaakt. De rijkdom is geweldig, dankzij Lukaku, voor vele favoriet om topschutter van het tornooi te worden, en zelfs de beste speler. Net zoals voor Kevin De Bruyne, als hij zijn voetafdruk kan zetten, er straks een Gouden Bal op het spel staat.
En zo komen we alvast één driepunter dichter bij het perfecte scenario: in wedstrijd drie wat jongens die hard werken aan een terugkeer ritme laten opdoen. De 20 minuten en 27 seconden die Eden Hazard op het veld stond, waren alvast wat meer belovend dan wat we tegen de Kroaten zagen. Hij snakte zelf ook al naar meer, klonk het voor de televisiecamera’s achteraf, maar Martínez toomt hem in. Ongetwijfeld met medische en andere info in het achterhoofd. Zijn tijd moet nog komen. En als die komt, moeten ze zich in Madrid toch wat vragen stellen. Of hun aanpak wel de juiste is.
Je zou zelfs in Kopenhagen donderdag nog wat kunnen wachten met De Bruyne. Youri Tielemans wat rust aan de bal inpraten, Yannick Carrasco kalmeren, en Dries Mertens naar een iets hoger niveau brengen in balbezit. En dan Axel Witsel brengen als test in wedstrijd drie, om te zien waar hij staat. Het lijkt wel het WK van drie jaar terug, met Boyata in afwachting van Kompany.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
