De ex-speler van onder meer Juventus en Manchester United wil dat het taboe rond homoseksualiteit in de voetbalwereld verdwijnt. ‘Ik hoorde vrienden zeggen dat homo’s eruit gegooid moest worden. Ik wil de slachtoffers aanmoedigen om niet langer te zwijgen.’
Naar aanleiding van zijn birografie ‘I love this game’ gaf ex-verdediger Patrice Evra een interview aan het Franse Le Parisien. Racisme, misbruik en homoseksualiteit, Evra ging geen onderwerp uit de weg.
‘In het voetbal is alles gesloten’, vertelt Evra. ‘Als je als voetballer zegt dat je homo bent, zit je carrière erop. Je bent er echt aan. Ik herinner me dat er ooit iemand met het team kwam praten over homoseksualiteit. Sommige collega’s zeiden dat homoseksualiteit tegen hun religie was en dat als er een homo in de kleedkamer was, ze de club uit moesten worden gezet. Ik speelde met homo’s. Ze praatten met me, alleen, omdat ze bang waren om zich publiekelijk open te stellen. Er zijn minimaal twee homo’s per team. Maar als je het in het voetbal zegt, ben je klaar.’
In Engelse media vertelde Evra al eerder hoe hij op 13-jarige werd misbruikt. ‘Ik vertelde het niet zozeer voor mezelf, maar voor iedereen die zich in dezelfde situatie bevindt als toen ik werd verkracht door 13 jaar oud’, vertelt hij nu in Le Parisien. ‘Ik heb het jarenlang allemaal opgekropt tot ik naar een tv-programma over dit onderwerp keek, in tranen uitbarstte en alles aan mijn vrouw bekende.We moeten altijd spreken en de daders aangeven, zelfs als ze familieleden zijn, om niet voor de rest van je leven met een trauma te moeten leven.’
Evra staat ook bekend om zijn felle strijd tegen racisme, maar ziet dat er te weinig verandert in de wereld. Terwijl de strijd tegen de Super League wel iedereen op de been kreeg. ‘Toen de Super League naar buiten kwam, sprak iedereen erover en namen de meeste mensen radicale standpunten in. Waarom gebeurt dat niet om racisme uit de wereld uit te helpen? Simpelweg omdat er geen geld mee gemoeid is. Het is geen oplossing om racisten te verbieden naar het stadion te gaan. In plaats daarvan moeten we erover praten op scholen, in gezinnen.’
