Polen mag trots zijn met de organisatie

En met de erfenis. Wat zal blijven zijn gemoderniseerde luchthavens, nieuwe autobanen en prachtige voetbalstadions.

Het EK is halverwege. Tegen de 4000 kilometer met de auto, zes hotels, vijf wedstrijden live, nog meer op televisie. Tijd voor een rustpunt. We zitten in Gdansk, waar Spanje het later tegen Kroatië zou opnemen. Het is meer dan 30 graden. Even buiten de stad ligt Sopop, een badplaatsje waar de Poolse beau monde verblijft. En de UEFA, de Europese voetbalbobo’s die er in het Sofitel Grand Hotel resideren. Ze kijken uit op het strand en de Oostzee en de langste houten pier (515 meter) ter wereld.

Het is hier het Saint-Tropez van Polen, je houdt het niet voor mogelijk dat er in dit land zoveel decadente luxe heerst. Wat verder liggen de scheepswerven, getuigenissen van een roerig verleden. Ooit waren ze met 17.000 medewerkers de grootste van Europa, dit in de periode van Lech Walesa. Die woont nu aan de rand van Gdansk. In een residentieel kwartier. Alles is veranderd in Polen.

We eten op het strand in dit luxeoord. Kabeljauw met deegwaren en groenten. Dat kost 11 euro. Wat zou je daar in Knokke-Zoute voor krijgen? Achter ons geeft de Poolse federatie een receptie. Voorzitter Grzegorz Lato staat een aantal televisiestations te woord, er verschijnt zowaar een glimlach op het gezicht van de knorrige ex-voetballer. De Duitse bondsvoorzitter Wolfgang Niersbach glimt van trots. Uitgerekend na het bereiken van de kwartfinale heeft het Duitse voetbalmonument Franz Beckenbauer nochtans geroepen dat het spel beter moet om kampioen te worden, maar wie neemt Beckenbauer nog serieus? Niersbach kent hem al langer. Van in de periode dat hij perswoordvoerder was van de Duitse bond.

De spandoeken die hier en daar in het straatbeeld opduiken verdwijnen na de Poolse uitschakeling niet. In Gdansk zie je ze zelfs vaker. Maar langzamerhand moet dit land zich weer voorbereiden op de realiteit van elke dag. Ook al was er nooit echt sprake van een hoge EK-koorts. Het heeft te maken met de mentaliteit, Polen zijn doorgaans niet echt emotionele mensen. Eerder bedachtzaam.

Polen mag trots zijn met de organisatie. En met de erfenis. Wat zal blijven zijn gemoderniseerde luchthavens, nieuwe autobanen en prachtige voetbalstadions. Zoals die van Gdansk die doet denken aan Soccer City van Johannesburg. Een miniversie. Vreemd dat dit in dergelijke landen geen probleem is. En in België haast ieder dossier over nieuwe stadions verzandt in vertragingsmaneuvers en andere vormen van immobilisme.

Jacques Sys