Romelu, bijna koning van Milaan

© belga

Hoe Romelu Lukaku bij Inter de uitdaging vond die hij nodig had en zich ondanks de nederlaag in de EL-finale elke euro van zijn duur betaalde transfer waard toonde.

Verbazing en vooral ook scepsis alom, in Italië, toen Inter de komst van Romelu Lukaku aankondigde, iets meer dan een jaar geleden. Want de transfersom van 75 miljoen die Inter aan Manchester United betaalde, was niet niets. Het was de op drie na hoogste aankoop van een Italiaanse eersteklasser ooit, na Cristiano Ronaldo (117 miljoen), Gonzalo Higuain (90) en Matthijs de Ligt (85), niet toevallig alle drie spelers die gehaald werden door Juventus.

Lukaku is niet het type centrumspits dat men in Italië gewend was. Dat was zijn voorganger, die plots weg moest, Mauro Icardi, wel: een lepe vos die in de zestien meter of aan de rand wachtte op een goeie bal, om dan met één beweging uit te pakken en toe te slaan. Het was even wennen, wanneer Lukaku op en neer rende om zijn ploegmaats te helpen, en af en toe al eens een bal afspeelde in plaats van zelf op doel te schieten. Een echte teamspeler dus en precies zoals Antonio Conte het ook wilde, ook al is het niet de definitie van een centrumspits in Italië, waar het op die positie lang ging om ‘me, myself and I‘.

Lukaku kwam naar Italië om een nieuwe wending aan zijn loopbaan te geven. Hij wilde belangrijk zijn, gewild zijn door zijn trainer. Dat gevoel had hij bij United niet meer. Daar maakte hij deel uit van het meubilair. Heel anders dan bij Inter waar Conte van de spits een absolute voorwaarde maakte. Het was niet evident om een club die gebonden was aan de Financial Fair Play te overhalen om 75 miljoen uit te geven aan een spits waar nog vraagtekens achter stonden.

Want Lukaku scoorde elk jaar wel zijn doelpunten, op zijn palmares stond nog maar één prijs: de landstitel met Anderlecht in 2009, toen hij vijftien keer scoorde. Daar blijft het door de nederlaag in de EL-voorlopig ook bij. Maar belangrijk werd hij bij Inter meteen. Dat hij al in zijn eerste competitiewedstrijd scoorde, helpt altijd voor een spits. Maar ook toen hij de volgende weken al eens minder presteerde, liet Conte hem zonder aarzelen staan. Hoe meer de trainer benadrukte hoe belangrijk Lukaku voor hem en het team was, hoe belangrijker de spits zich voelde en hoe beter hij ging presteren. Honger naar prestaties en waardering zijn de benzinesoorten waar de motor van Lukaku op draait, en die vond hij bij het Inter van Conte in overvloed.

Een makkelijk jaar was het niet, met de omschakeling van een competitie waarin iedereen vrijuit speelt (de Engelse Premier League) naar de Serie A waar verdedigen heilig is en elke defensie een driedubbel slot optrekt, ongeacht de tegenstander. Makkelijk was het ook niet in een land waar racistische gezangen vergoelijkt worden, en waarover, toen Lukaku daar tegen protesteerde, zelfs de fans van zijn eigen club een open brief schreven. Ze maanden hem aan om er niet te zwaar aan te tillen, want het hoort er nu eenmaal bij in Italië. Een brief waarop het ook ijzig stil bleef vanuit de club, die het niet waagde de speler te steunen en de eigen aanhang terecht te wijzen.

Maar ook hier geldt: what doesnt’ kill you makes you stronger. De Lukaku van vandaag is een sterker, betere voetballer geworden in Italië. Met dank aan Antonio Conte die absoluut in hem geloofde, die de spits jaren geleden al wilde, maar tot nu moest wachten. Met 34 goals in 51 wedstrijden zette hij ondanks de domper tegen Sevilla een prestatie neer om u tegen te zeggen.

De prijzen zijn dan maar voor volgend seizoen.

Toch?

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content