Voetbal is een feest en dat zullen we geweten hebben. Cafés, huiskamers en pleinen hulden zich gisteravond verwachtingsvol in een wirwar van getoeter, driekleur en vaandelzwaaien, maar waar kon je nu écht spreken van ‘de sfeer ies koed’? Sportmagazine.be test voor u enkele geijkte locaties voor voetbalfans. Voor Zweden – België trokken we naar de Gentse Overpoort, waar het einde van de examens en het uitzicht op de volgende ronde een broeierige sfeer veroorzaakten: ‘Iedereen zweet hier.’
‘Ik ga niet te lang blijven hoor. Ik heb morgen examen.’
Zelfs wanneer je al jaren niet in de Overpoort geweest bent is duidelijk dat – ook na al die jaren – de weg naar de hel geplaveid blijft met goede voornemens. Zeker in de Overpoort, de bekendste uitgaansstraat van Gent, en een thuishaven voor studenten die even hun hoofd leeg willen maken. En, later op de avond, ook hun blaas en maag.
Op minder dan een uur voor de wedstrijd loopt de straat stilaan vol. Rood is de hoofdkleur, samen met geel en zwart.
In een pitabar staat Terzake op. John Crombez legt vol overtuiging uit dat de Optima-zaak tot op het bot moet worden uitgespit. Toch gaat zijn uitleg grotendeels verloren in de bestellingen ‘met looksaus en zonder ajuin’. De hongerige studenten hebben aan het betoog van de SP.A-voorzitter geen boodschap. Nochtans is de Overpoortstraat net als de Optima-bank: je stapt erin vol verwachtingen, maar sommigen blijven aan het einde van de rit zitten met een fikse kater.
Om die kater alvast te lokken, hebben veel studenten niet gewacht op het fluitsignaal dat Zweden-België op gang moet trappen. ‘Kevin De Bruuuuyne’, scandeert een groepje enthousiaste jongens op zijn Genks. Om meteen daarna over te stappen op het even meebrulbare ‘Lukakuuu’ en ‘Belgiuuuum’.
Het is eens iets anders dan de traditionele strijdkreet ‘Oereeeeu’, die op een doordeweekse woensdag aan jonge mannen de kracht geeft om al hun frustraties en verlangens tot uiting te brengen in een oerschreeuw.
‘Tegen wie spelen we eigenlijk?
Vanavond is het al Tous ensemble wat de klok slaat, maar al snel blijkt: vooral omdat de examens achter de rug zijn. Meer nog dan het uitzicht op een klinkende overwinning van de Rode Duivels, is het dàt wat hier een band schept vanavond.
‘Tegen wie spelen we eigenlijk’, verzucht een meisje terwijl ze haar fiets op slot zet. Haar uitspraak vlak voor het begin van de match verraadt dat ze liever punten zou geven voor sfeer en gezelligheid, in plaats van negentig mintuten te zitten kijken naar vetbetaalde sportlui. Ze is niet alleen.
‘Eigenlijk kan het mij allemaal niet schelen’, analyseert ook Joris, die zijn gedachten aan een tweede zit enthousiast probeert te verdrijven met een fris pintje. Zijn derde jaar burgerlijk ingenieur is geen lachertje geweest, onder meer omdat hij ook houdt van feesten, en niet alleen in het weekend. ‘Ik hoop gewoon dat ze winnen, dan is het hier feest straks. Gewoon, zoals anders. De meeste mensen zijn hier toch maar voor de sfeer, hoor.’
‘De sfeer zit goed, maar de mensen zijn te groot’
Ook Charlotte, die er net haar eerste jaar logopedie heeft opzitten, wil zichzelf niet als ‘echte voetbalfan’ omschrijven. Terwijl de eerste helft op gang gefloten is, zoekt zij de rust op van het voetpad voor het Stalhof. ‘Het is veel te warm binnen, en iedereen zweet. Ik volg het voetbal liever van op een afstand.’
Haar oordeel over de drukte vanavond wordt mee bepaald door haar gestalte: ‘De sfeer zit goed, maar de mensen zijn te groot.’
Met haar opmerking staat ze niet alleen. Het is een droeve avond voor kleine mensen, zelfs als er goed gevoetbald wordt. Meer dan Lukaku en De Bruyne zien zij de ruggen die voor hen staan, en het zicht op het groot scherm belemmeren. ‘Kom, we zijn naar huis, daar zullen we het tenminste deftig kunnen zien’, besluit een groep meisjes die het drummen tussen boomlange leeftijdgenoten wel gehad hebben. ‘Al goed dat er nog niet gescoord is.’
Gelukkig krijgt Charlotte niet veel later het gezelschap van haar vriendin Joy, die vanavond met een duidelijk doel naar de Overpoort afgezakt is: ‘Ik geraak precies niet dronken vanavond. Ik heb nochtans al een fles cava en een fles Leffe op. Hopelijk wordt er snel gescoord, dan is het happy hour en kan ik een inhaalmanoeuvre doen. Ik zal wat rapper moeten drinken.’
Blikken vol ongeloof over zoveel drinkmanschap lacht ze weg met de mededeling dat ze wel dierengeneeskunde doet. ‘Dan kan je wel tegen een stootje.’
Ondertussen is de eerste helft afgelopen en ruilen veel studenten de drukte van het café voor de warme avondlucht. ‘We gaan wel weer naar binnen als ze scoren’, kondigen Danielle en Liesbeth aan. De eerste helft hebben beide rechtenstudenten laten schieten voor een lang uitgelopen aperitief, maar het feit dat de Belgische vlag op hun wang geschminkt staat, toont toch betrokkenheid bij de wedstrijd.
Iedereen successupporter
Hoewel ze net als iedereen hopen op een overwinning, vatten ze de avond wel treffend samen. ‘Iedereen is hier toch gewoon maar een beetje successupporter hoor.’
Net op het moment dat het tweetal nog meer tekst en uitleg willen geven bij wat zij ervaren als ‘een overdreven hype onder vrouwen rond Dries Mertens‘, schiet Radja Nainggolan de Rode Duivels naar de volgende ronde. Een opstoot van euforie en van het gevoel dat in een studentencafé wellicht extra tot zijn recht komt: in een te kleine ruimte, met te veel lawaai, en te veel mensen op een te kleine oppervlakte.
Voor wie het studentenleven al lange tijd ontgroeid is, voelt het wat unheimlich. Maar als je net weken achter je cursussen gezeten hebt, is het exact wat je nodig hebt, zo blijkt. ‘Je moet hier niet te veel achter zoeken hoor’, verzekeren de twee na affluiten. ‘Meer dan om de voetbal draait het hier vanavond om het samen zijn. Met het laatste examen achter de rug, is elke reden goed om te feesten.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
