Voor de heenwedstrijd was hij geschorst, woensdagavond wil Son Heung-min (26) Tottenham Hotspur in de Johan Cruijff ArenA naar zijn eerste finale in de Champions League duwen.
‘Onvermoeibaar. Net een Duracellkonijn. Hij geeft nooit op – probeert, probeert, probeert. En blijft proberen.’ Mauricio Pochettino geraakte er niet over uitgepraat. Son Heung-min had sinds juni drie toernooien en een handvol oefenwedstrijden met de nationale (beloften)ploeg gespeeld en bij Tottenham Hotspur stonden er ook al meer dan veertig wedstrijden op de teller, maar eind maart leek het alsof de middenvelder/flankaanvaller net aan het seizoen begonnen was. Hij dartelde en dribbelde, scoorde en liet scoren. En altijd met de onvermijdelijke glimlach. Dat was ooit anders.
In de zomer van 2016, net na de pijnlijke uitschakeling door Honduras op de Olympische Spelen, rolden de tranen over de wangen van de 24-jarige Zuid-Koreaan. Hij was zelf naar het kantoor van Pochettino gestapt en wilde, na amper één seizoen Premier League, naar Duitsland terugkeren. Een mismatch, vond hij. Dertien basisplaatsen in de competitie, amper vier goals. ‘Ik was ongelukkig en had nooit het gevoel dat de manager op mij rekende. Engeland was, vond ik, niets voor mij.’
Dat hij over het Kanaal niet schitterde, was voor de volgers van de Bundesliga verrassend. ‘Snel en altijd in beweging. Het prototype van een moderne aanvallende voetballer’, analyseerde Franz Beckenbauer, nadat Son voor het derde seizoen op rij – één bij HSV en twee bij Bayer Leverkusen – meer dan tien goals had gescoord. Een kunststukje waar alleen Robert Lewandowski, Thomas Müller en Max Kruse ook in slaagden.
Duitsland was een succesverhaal. Hij was in de zomer van 2008 in de academie van FC Seoel ontdekt door Thies Bliemeister, de CEO van Sports United die hem op zijn 16e naar Hamburger SV wilde loodsen. Vader, Son Woong-jung, gaf zijn zegen. Hij had in het Zuid-Koreaans B-elftal gespeeld en eiste genadeloze discipline van zijn twee zonen. ‘Er waren dagen dat we vier uur aan een stuk met de bal moesten jongleren, zonder dat hij ook maar één keer de grond mocht raken. Heel moeilijk. Ik zag op de duur drie ballen, maar ik slaagde voor pa’s test…’
De voetbalgenen waren Son Heung-min gunstiger gezind dan zijn oudere broer, maar leven in Europa was nog iets anders. Hij sprak geen Engels of geen Duits en had amper vrienden. ‘Als ik hem op de academie ging bezoeken, dan zat hij nooit op zijn kamer. Hij was altijd buiten, aan het trainen’, vertelde zijn ontdekker/manager aan de Evening Standard.
Commercieel product
De Zuid-Koreaan werd een sensatie, tot ver buiten Hamburg. Na zijn derde seizoen aan de boorden van de Elbe, bekroond met 12 goals, probeerde Tottenham Hotspur hem naar Noord-Londen te halen, maar zijn manager hield de boot af – 21 jaar, veel te jong – en dirigeerde de Zuid-Koreaan naar Leverkusen. De transferprijs van 10 miljoen euro was een nieuw clubrecord, maar het bestuur van Die Werkself was zich maar al te goed bewust van zijn commerciële waarde.
De Zuid-Koreaanse gemeenschap in de regio Noordrijn-Westfalen was groot en honderden Aziatische voetballiefhebbers vonden hun weg naar de BayArena, waar ze na matchen in rijen van 70 of 80 meter geduldig aanschoven voor een handtekening of selfie. Een paar weken na zijn komst had LG Electronics al een sponsorovereenkomst voor drie jaar getekend en Son werd ambassadeur van de Zuid-Koreaanse elektronicareus, die ook nog eens een vorstelijk betaalde tournee door het Aziatische schiereiland sponsorde.
Na zijn vertrek in Leverkusen zou LG de overeenkomst niet verlengen, maar ook dat was niet nieuw. Het commerciële team van HSV had een sponsordeal van twee jaar met Kumho Tyre – sponsor van Manchester United toen Park Ji-sung op Old Trafford voetbalde -, na het vertrek van Son werd de overeenkomst eenzijdig opgezegd door de Zuid-Koreaanse bandenfabrikant. Kumho Tyre is sinds de zomer van 2016 sponsor van… Tottenham Hotspur, dat ook nog deals met shirtsponsor AIA – de pan-Aziatische levensverzekeringsgroep – en FUN88 – gokpartner in Azië en Latijns-Amerika – kon verlengen.
‘Hij heeft een aanzienlijk aandeel in het succes van Tottenham, maar ook de manier waarop hij in het leven staat is een commerciële troefkaart. Hij benadrukt het belang van respect, luistert naar de mening van zijn ouders en zet zijn carrière op de eerste plaats. Belangrijke deugden in de Oost-Aziatische wereld’, zegt Simon Chadwick, professor sporteconomie aan de universiteit van Salford.
Zijn populariteit was na twee seizoenen Leverkusen, gekruid met 29 goals en 11 assists, door het plafond geschoten. Tottenham had in de zomer van 2016 ruim 30 miljoen euro betaald, waarmee hij de duurste Aziatische voetballer aller tijden werd, maar dat was hem op geen enkel moment aan te zien. Son, de antipode van de gemiddelde Europese of Zuid-Amerikaanse voetballer – geen gek kapsel, geen tatoeages, geen celebrity aan zijn zijde en geen liederlijk leven -, deelt op zijn 26e een driekamerappartement met… zijn ouders.
Hij is met lengten voorsprong de populairste sportman van Azië. Sinds de gouden medaille op de Asian Games van vorig jaar, heeft hij op zijn socialemediakanalen meer volgers dan Shinji Kagawa (Besiktas), basketballer Jeremy Lin (Toronto Raptors) en de tennissers Naomi Osaka en Kei Nishikori. En, meegenomen: door die zege tegen Japan werd hij vrijgesteld van de verplichte legerdienst van 21 maanden, die al jaren als een donkere schaduw over zijn carrière hing. ‘Daar was het mij echt niet om te doen. Ik wil altijd de beste zijn, maar ik wil ook dat mijn land de beste is’, reageerde Son, onlangs op de London Football Awards tot Speler van het Jaar verkozen.
Een logische keuze, vond de jury. Toen Harry Kane en Dele Alli in de lappenmand lagen, voetbalde de Zuid-Koreaan zich met Tottenham naar de dubbele cijfers – goals én assists – en de halve finale van de Champions League, waarin hij in de confrontaties met Manchester City drie van de vier doelpunten maakte. Van twijfelaar tot meedogenloze killer.
Die avond, in het chique decor van Battersea Evolution, dacht ook Mauricio Pochettino nog eens terug aan die warme augustusdag in 2016, toen de Zuid-Koreaan bijna smeekte om naar Duitsland te mogen terugkeren. ‘Het was meer dan een gesprek tussen een manager en zijn speler. Heel menselijk. Hij had het moeilijk, ja, maar ik zei hem dat de waarheid altijd op het veld ligt. Wie het verdient om te spelen, zal ook spelen. Het gaat niet over namen, wel over prestaties. Tijd zou zijn vriend worden. Als je ziet hoe hij nu speelt en geniet… Daarom hebben we op hem gewacht.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
