The Hate Game, een uitvinding van… de Vlaamse pers

© Belga Image

Zondag staat een van de grootste klassiekers in het Engelse voetbal op het programma: Liverpool – Manchester United, ofwel ‘The Hate Game’. Hoe komt die match aan haar naam en wordt die term eigenlijk wel gebruikt in Engeland?

Het duel tussen Manchester United en Liverpool wordt bij de meeste voetbalfans in een zin genoemd met de grootste rivaliteiten in het mondiale voetbal. Vergelijk het met de Derby della Madonnina in Milaan tussen Inter en AC Milan, de Superclásico in Buenos Aires tussen Boca Juniors en River Plate of de Old Firm in Schotland tussen Celtic en Rangers.

Op vele vlakken vlak zijn beide clubs uit het noordwesten van Engeland elkaars rivalen. De steden liggen dicht bij elkaar (zo’n 57 kilometer), het waren in de negentiende eeuw twee economische grootmachten met hun bloeiende industrieën, het zijn de twee grootste clubs in Engeland inzake palmares en inkomsten en ook in het buitenland moeten ze niet voor elkaar onderdoen wat betreft populariteit. De rivaliteit onderling is zelfs groter dan die met hun stadsgenoten Everton (Liverpool) en Manchester City.

‘Ik wou er maar één breken’

Die rivaliteit wordt met de paplepel meegegeven en dat merk je ook bij de spelers. Wayne Rooney, die nog zijn jeugdopleiding kreeg bij de Blues van Everton, vertelde in meerdere interviews dat hij opgroeide met een bepaalde haat richting Liverpool. Een haat die zeker niet verdween toen hij voor Manchester United tekende.

Steven Gerrard, een van de iconen van Liverpool, vertelde gelijkaardige zaken toen een tv-ploeg zijn huis mocht filmen en hij een rondleiding gaf in de kamer met al zijn verzamelde truitjes. Daar moest hij de ploeg er zeker op wijzen dat er geen shirt van United tussen te vinden was en dat die er zeker ook nooit te vinden zal zijn.

Zelfs bij de Engelse nationale ploeg spraken de spelers van beide clubs niet met elkaar, zo vertelde ex-Liverpool-keeper David James. ‘Ik zou niet zeggen dat ik de United-spelers haatte louter omdat ze voor de Reds speelden, maar omdat de haat een gewoonte werd. Zelfs bij Engeland aten we aan twee aparte tafels en meden we elkaar.’

En als u denkt dat de spelers enkel hard voor elkaar zijn in de A-ploeg, dan heeft u het mis. In 1996, tijdens een reservewedstrijd, brak Liverpool-verdediger Neil Ruddock beide benen van Andy Cole. De verdediger had er achteraf ook geen spijt van. ‘Het was niet de bedoeling om ze beide te breken, ik wou er maar eentje hebben. Ik weet dat het niet mooi is om te zeggen, maar het voelde geweldig.’

‘The Game of Hate’

De term ‘Hate Game’ kwam er echter pas veel later aan te pas. Meer bepaald vanaf 2006, na een 1-0 overwinning van United. Rio Ferdinand scoorde in de laatste minuut de winnende treffer voor de Reds uit Manchester. Verdediger Gary Neville wou het vuur nog wat oplaaien en liep naar de uitsupporters van Liverpool, het logo van United kussend en de supporters nog wat vuile woorden toeroepend.

Engeland keurde de actie van Neville af en de Engelse voetbalbond (FA) ging nog een stapje verder. De Engelse international moest een boete betalen en werd voor twee matchen geschorst.

In aanloop naar het wederzien tussen beide teams een maand later op 18 februari benoemden de Engelse kranten de wedstrijd als ’the Game of Hate’. En niets bleek minder waar te zijn. Het was een bitsige wedstrijd die vooral in de tribunes werd uitgevochten tussen de supporters, die zich langs beide kanten niet van hun mooiste kant lieten zien.

Het hoogtepunt van de match was ‘de vreselijkste blessure ooit’ van United-speler Alan Smith die zijn been brak tijdens een vrije trap van Arne Riise. Smith wou de bal tegenhouden, maar zijn linkerbeen bleef steken in het gras en bezweek onder het gewicht van zijn lichaam. Beide coaches waren in shock door de blessure, maar de supporters van Liverpool waren vol lof voor Riise. Bij de aftocht van Smith zongen ze: ‘Hey Arne Riise, I wanna know how you broke his leg.’

Vlaamse uitvinding

In De Morgen van maandag 20 februari 2006 kwam die term ‘Game of Hate’ een eerste keer voor in de Vlaamse sportpers. Daarna werd het overgenomen door een journalist van Het Laatste Nieuws die in oktober 2006 sprak van ‘The Hate Game’ omdat er in de Engelse pers schrik was voor een herhaling van die match in februari. Beide coaches riepen toen de supporters op achter het team te staan, maar dat op een rustige manier te doen.

In Engeland kwam de term daarna niet meer voor. In een rondvraag van Het Nieuwsblad bij enkele Engelse collega’s, vielen die uit de lucht toen ze de term ‘Hate Game’ hoorden. De naam wordt dus duidelijk niet meer gebruik in Engeland, maar is traditie geworden in Vlaanderen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content