Peter t'Kint

Uitgerekend Götze

Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Mario Götze wilde op het WK aan de hele wereld tonen waarom de 37,5 miljoen euro die Bayern München voor hem veil had, gerechtvaardigd was. Wel hij heeft het getoond. In goede en slechte momenten.

Vóór de Duitse Mannschaft naar het WK afreisde, gaf Mario Götze een groot interview aan het Duitse voetbalblad Der Kicker. Dat hij met grote ambities naar het WK ging. Dat hij daar de hele wereld eens wilde tonen, wie Mario Götze was.

Amper 22 (hij verjaarde begin juni), het wonderkind van het Duitse voetbal. Sinds 2012 wat in zijn opgang geremd door diverse spierletsels, en langzaam toch wel het etiket beu, dat hij géén eeuwig wonderkind bleef. Hij was een volwassene, eentje voor wie Bayern München, de ploeg die alle talent wegkoopt, in zijn ogen terecht 37,5 miljoen veil had. Waarom dat bedrag gerechtvaardigd was, dat ging hij nu eens tonen, aan de hele wereld.

Duitsland werd de verdiende winnaar van het tornooi. Van het tornooi, niet van de finale, want die moest Argentinië winnen.

Wel, hij heeft het getoond. In goeie en slechte momenten. Tegen Portugal startte hij vanaf links. Marco Reus, 25 en speler van het jaar, viel net voor het WK geblesseerd uit en Götze kreeg zijn kans. Boven Schürrle, zijn concurrent, spelend voor Chelsea. Hij gaf een assist en was onderdeel van een Mannschaft die over het veld wervelde en de Portugezen gek maakte.

De wedstrijd erna mocht hij weer starten, tegen Ghana. Götze scoorde en vierde zijn doelpunt op een eigen manier: theatraal. Armen breed open, hoofd naar de hemel. Christus. Erover, maar goed, je bent jong, je scoort op een WK, dan is het snel vergeven.

In wedstrijd drie hing er niet veel meer van af, de VS konden ze zo wel de baas. Zonder wonderkinderen. Löw roteerde wat en spaarde Götze voor de achtste finales. Hij liet hem een kwartiertje invallen, toen de match was beslist.

Geen nood, in wedstrijd vier, tegen Algerije, mocht hij weer starten. Maar wat een draak werd het. Vijfenveertig minuten, langer kon Löw het niet aanzien. Götze raakte geen bal juist en bleef in de kleedkamer.

En daar bleef hij, ook later tegen Frankrijk en nog later, tegen Brazilië, tijdens de demonstratie. Özil kwam op links voetballen, de eeuwige belofte moest toekijken. Kans gehad, kans niet gegrepen. Van Özil kon altijd dreiging komen, verdedigde Löw zijn keuze. Van Götze was dat niet zeker. Een ’tragedie’ noemde columnist Netzer Götze.

Gisteren veranderde hij het beeld. Finale. Net voor het einde van de reguliere speeltijd kwam hij Klose vervangen. Duitsland schakelde over naar het bewegingsvoetbal van tegen Portugal, zonder diepe spits, met lopende mensen, die in het gat moeten duiken. Het leek het ultieme bod, om de zeer goed verdedigende Demichelis en Garay alsnog te verschalken.

Het lukte. Zeven minuten voor het einde van de tweede verlenging, zoiets. De Argentijnen hadden al een reeks kansen verkwanseld, Götze niet. Hij kreeg er een, aangereikt door joker Schürrle, en greep ze. Van heel schuin voorbij Romero. Als een kind zo blij.

Het was het WK der WK’s. Nog beter doen, wordt moeilijk.

Daarmee werd Duitsland de verdiende winnaar van het tornooi. Van het tornooi, niet van de finale, want die moest Argentinië winnen. Het speelde een uitstekende eindstrijd, helemaal niet als underdog. Duitsland had voor de rust het meeste balbezit, zij de beste kansen. Na de rust was het evenwichtiger, maar opnieuw waren de beste kansen voor de Argentijnen.

Die speelden hier één zeer goeie wedstrijd. De finale. De match die er toen deed. In de andere waren ze beter, domineerden ze, maar brachten ze weinig spektakel.

De Duitsers hadden één goeie wedstrijd in de groepsfase, tegen Portugal, al snel herleid tot tien. Daarna speelden ze één moedige, tegen Ghana. Vervolgens één controlerend, tegen de VS. Daarna een barslechte, tegen Algerije, waarna de kritiek hevig was. Löw paste aan, verschoof wat pionnen en won opnieuw controlerend van Frankrijk. Daarna haalde Duitsland uit tegen Brazilië, dé match van het tornooi. In de finale was het leiden en lijden, met de moed der wanhoop. En dan toeslaan, net als het ten einde krachten leek.

Het beste team, het eerste Europese op Zuid-Amerikaanse bodem, werd wereldkampioen van het beste WK ooit, al werd het doelpuntenaantal van het WK in ’98 maar net geëvenaard. Het was het WK der WK’s, een finale in Maracanã, in Brazilië, veel fans, veel warmte, veel enthousiasme en prachtige stadions. See you in Moskou was het laatste woord van FIFA. Het zal moeilijker worden, om beter te doen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content