‘Voor vier matchen Anderlecht liet ik een andere club staan’

Nicolás Frutos aasde op een terugkeer naar Europa, maar ging uiteindelijk in op het aanbod van het Paraguayaanse Club Olimpia. Negen maanden na zijn vertrek uit het Constant Vanden Stockstadion praat hij voor het eerst over zijn vertrek bij Anderlecht.

N icolás Frutos is het typevoorbeeld van de workaholic. Sinds hij uit België vertrok, heeft hij geen minuut stilgezeten. Hij cruisede met de auto door Frankrijk om wedstrijden te bekijken, trok op safari door Argentinië, Uruguay, Paraguay en Brazilië om spelers aan het werk te zien en was in december aanwezig op het WK voor clubs in de Verenigde Arabische Emiraten. ‘Begin mei was ik nog bij Diego Maradona in Dubai. Hij heeft er meer dan vijf jaar gewoond en ik ben hem in die periode een paar keer gaan bezoeken. Ik apprecieer hem en hij vertrouwt mij. Ik kan zeggen dat we een goede relatie hebben.’

Frutos vertelt honderduit over zijn bezigheden van het voorbije halfjaar, terwijl hij een geïmproviseerde rondleiding organiseert in zijn revalidatiecentrum Xinergia, een kruising tussen een fitnesszaal en een medische praktijk. Rechts van de balie heeft La Garza, de reiger, de muur opgesmukt met shirts van Guillaume Gillet, Kun Agüero, Diego Maradona en een Anderlechtshirt met zijn eigen rugnummer 19. In de fitnessruimte op de tweede verdieping kleuren enkele toestellen paars. ‘Wie hier een abonnement wil nemen, moet eerst gescreend worden door onze cardioloog en de dokter. Als je eenmaal ingeschreven bent, volgen wij alles nauwgezet op. Je hebt spierbundels die hier binnenkomen en zeggen: ‘Ik doe wel mijn eigen ding.’ ( schudt met zijn wijsvinger) Die komen hier niet binnen. Ik heb in mijn carrière alle mogelijke dokters geraadpleegd en ik wens dat niemand toe. Ik wil dus geen geblesseerden in mijn centrum. Wij helpen mensen, we zouden niet willen dat ze zich bezeren. De volgende stap is winst maken. Mocht ik deze zaak in Buenos Aires geopend hebben, dan had ik mijn investering al terugverdiend. Hier in Santa Fe is het veel moeilijker om mensen te laten betalen voor de service die ik aanbied. Het is puur een mentaliteitskwestie. Maar met een bezettingsgraad van 65 tot 70 procent mag ik niet klagen.’

Zijn zaak ligt in het kloppende hart van een volkswijk die doormidden wordt gesneden door de Avenida Aristobulo del Valle, de op één na belangrijkste commerciële slagader van de stad en onder locals bekend als het grootste openluchtshoppingcenter uit de streek. ‘Ik stond hier op een dag voor het rode licht en ik zag een bordje ’te koop’ hangen op de gevel van een vervallen huis. De dag erna ben ik teruggekomen en ik was meteen verkocht toen ik de bovenverdieping zag. Ik dacht: hier poot ik een fitnesszaal neer, ik zie later wel wat ik met de rest doe. Intussen ben ik CEO en geldschieter. Voor de rest doe ik niets. Mijn zus beheert alles. Maar in feite ben ik de baas.’

Je bent nog niet klaar om fulltimebusinessman te worden?

NICOLAS FRUTOS: ‘Op mijn 55e misschien. Mijn leven draait om voetbal. Ik heb Xinergia uit de grond gestampt in een periode in mijn leven dat ik niet wist of ik in Santa Fe zou blijven of definitief zou verhuizen. De achterliggende gedachte was ook dat je als speler of trainer zonder werk kunt vallen. Ik wilde dus iets achter de hand hebben, mocht mijn carrière slabakken.’

SCOUTING MET HASI

Heb je de voorbije maanden kunnen genieten van je vrijheid of heb je ervan geprofiteerd om alles even op een rijtje te zetten?

FRUTOS: ‘Ik leef al acht jaar op dezelfde manier: reizen en weinig slapen. Toen ik trainer was bij Anderlecht sliep ik vier, maximaal vijf uur per nacht. Soms had ik genoeg aan één uur slaap. Geen probleem. Als speler had ik ook moeilijkheden om te slapen. Nu is het wel erger: mijn hoofd staat constant in werkmodus. Eigenlijk ben ik voor het trainerschap geboren – dat besefte ik al van toen ik als kleine jongen wedstrijden organiseerde op de speelplaats.’

Hoe kijk je terug op jouw interim-job als trainer bij Anderlecht?

FRUTOS: ‘Ik heb iets intens beleefd, maar het was de fijnste periode sinds ik acht jaar geleden gestopt ben als speler. Ik had geen last van enige druk. Je moet in Argentinië hebben gecoacht om te weten wat het is om opgejaagd te worden. Ze staan hier met een pistool te zwaaien als ze niet content zijn. Je mag ook niet vergeten dat Anderlecht mij is komen halen. Niet andersom. Besnik Hasi was op scoutingopdracht in Argentinië en we zijn samen naar Buenos Aires geweest om een speler te bekijken. Om financiële redenen is het niet doorgegaan. Maar op een moment vroeg Besnik mij wanneer ik de ploeg een bezoekje zou brengen in Neerpede. En zo is de bal aan het rollen gegaan.’

Er was toch de druk om je te bewijzen? Je kreeg vier matchen om een contractverlenging te verdienen.’

FRUTOS: ‘Neen, man! Ik wist vanaf dag één dat er na vier matchen een einde zou komen aan mijn missie bij Anderlecht. Ik moest proberen om zoveel mogelijk te winnen en dat is mij gelukt. En: we hebben de clásico tegen Standard gewonnen. De ploeg die in de play-offs de beste kern in België bleek te hebben. Die match was op emotioneel vlak best heftig. Ik ben een latino, hé. Maar vooral: ik wist dat mijn opdracht erop zat en dat ik een tijdje zou wegblijven bij Anderlecht. Het bestuur had toen toen allang uitgemaakt dat ze voor een andere trainer zouden gaan. En ik kan Anderlecht in zekere zin begrijpen…’

Waarom heb je het voorstel van Anderlecht dan aanvaard?

FRUTOS: ‘Had ik moeten weigeren? Wie wil er niet plaatsnemen op de belangrijkste trainersstoel van het land? Vraag aan een paar ex-trainers van Anderlecht of ze zouden twijfelen mocht de kans zich opnieuw voordoen. Ik zou met mijn beide handen en voeten tekenen om terug te keren.’

Was je toen gewoon T3 gebleven, dan zat je nu nog bij Anderlecht.

FRUTOS: ( schudt het hoofd) ‘Ik zou sowieso niet gebleven zijn. Het bestuur heeft mij gevraagd om te blijven, Hein Vanhaezebrouck wilde mij houden. Ik heb aan Hein hetzelfde gezegd als aan Herman Van Holsbeeck. Als ik blijf, dan wil ik honderd procent gefocust zijn op Anderlecht. Maar dat kon ik niet meer opbrengen, mijn hoofd was elders. Ik vind het niet verkeerd om daar eerlijk voor uit te komen. Ten opzichte van de club en Hein zou het niet fair zijn geweest mocht ik toch gebleven zijn. Hoe zal ik het zeggen? Ik wil elke dag bijleren, en als assistent van Hein had ik zeker nog iets kunnen oppikken, maar ik was op een punt gekomen dat ik nieuwe prikkels nodig had in mijn trainersbestaan. Ik had nood aan een andere uitdaging.’

Had je de indruk dat de groep met jou wilde doorgaan?

FRUTOS: ‘Dat kon ik moeilijk inschatten na amper twee weken. Als assistent hield ik bewust wat afstand – al kon ik het mij permitteren om losser om te gaan met de spelers – en toen ik overnam van René Weiler hield ik het ook heel zakelijk. De trainer is de man die de beslissingen neemt en het is normaal dat zijn contact met de spelers afstandelijker is. Je mag bij elke club na het seizoen een vragenronde houden bij de spelers en er zal altijd verdeeldheid zijn: de titularissen versus de jongens die op de bank zaten. Ik zal niet zeggen dat de mening van de spelers mij niet interesseerde, maar mijn prioriteit was om goed werk te leveren en wedstrijden te winnen.’

Hoe komt het dat je er net als René Weiler niet in geslaagd bent om Stanciu te doen ontploffen?

FRUTOS: ‘Ik heb Nicolae Stanciu vier keer op training gehad. Weiler heeft zich een heel seizoen met Stanciu beziggehouden en Vanhaezebrouck heeft vanaf half oktober tot eind januari met hem gewerkt. Hoeveel wedstrijden heeft hij in die tijdsspanne gespeeld? Je zou dus beter aan Vanhaezebrouck en Weiler vragen waarom Stanciu niet is doorgebroken bij Anderlecht… Ik had bij Stanciu altijd het gevoel dat hij mij een match kon doen winnen – dat heeft hij uiteindelijk gedaan tegen Waasland-Beveren. Wie weet zou hij met mij nog bij Anderlecht zitten, dat valt moeilijk te voorspellen.’

OBJECTIEVE ANALYSE

Begin 2016 streek je als beloftetrainer neer op Neerpede. Je had je toen al voorgenomen om ooit hoofdcoach te worden bij Anderlecht. Volgens mensen op Anderlecht was je van meet af aan té ambitieus.

FRUTOS: ‘Naar Belgische normen was ik misschien te ambitieus, in Argentinië zou niemand daarover gevallen zijn. Ik weet hoe de mensen in België denken: ‘Nico is pas 37. Hij heeft tijd zat.’ Neen, dus. Ik ben al acht jaar als een gek aan het werken. Ik heb van alles gedaan: directeur van het opleidingscentrum van Union, T2 bij de Paraguayaanse topclub Club Olimpia, beloftetrainer van Anderlecht, assistent in het team van Weiler en ga zo maar door. Bovendien weten weinig mensen dat ik zes jaar geleden mijn Zuid-Amerikaanse trainerscursus heb afgewerkt. Met dat diploma mag ik in alle landen van de CONMEBOL aan de slag gaan.’

Je hebt drie van je vier matchen gewonnen bij Anderlecht. Enkel tegen Celtic ging je kansloos onderuit. Ben je zelf tevreden over je balans?

FRUTOS: ‘Ondanks alle moeilijkheden heb ik het niet slecht gedaan. De wedstrijden volgden elkaar zo snel op dat ik nauwelijks de tijd kreeg om alles tot in de puntjes voor te bereiden. Ik gaf op dinsdag mijn eerste training, op woensdag was er de bekermatch tegen Westerlo, zaterdag moesten we naar Waasland-Beveren, woensdag kwam Celtic op bezoek en op zondag was er Standard. Weet je wat ik kon doen? Individuele gesprekken voeren – ik herinner me nog dat veel spelers bloednerveus waren voor de match tegen Celtic – de motivatie maximaal aanscherpen en de spelers topfit aan de aftrap krijgen. Ik mag zeggen dat het gelukt is. We hebben Standard niet toevallig in de laatste minuten geklopt na drie matchen in acht dagen. Maar wat lees ik in sommige kranten? Dat ze de hand van Frutos niet gezien hebben op het veld! Ik nodig iedereen uit om na één training je stempel te drukken op een ploeg… Als je zoiets durft te schrijven, ben je niet in staat om op een objectieve manier een analyse te maken. Twee Franstalige journalisten, gastjes van een jaar of 26, deden er een schep bovenop. Ze schreven: ‘Frutos was niet klaar voor Anderlecht.’ Zonder te weten hoe ik mij heb voorbereid en wat het betekent om vier matchen te leiden in twaalf dagen. Ooit wil ik met hen de discussie aangaan. Maar nu ben ik van mening dat die mensen het niet verdienen dat ik twee seconden van mijn leven aan hen verspil. Soit, het laat mij grotendeels koud wat er over mij verschenen is. Ik weet hoe de media werken op Anderlecht.’

Het bestuur maakte het jou niet gemakkelijk door heel vroeg bezig te zijn met je opvolger. Besef je nu dat je destijds aan een mission impossible begon?

FRUTOS: ‘Anderlecht heeft Hein aangenomen in de veronderstelling dat hij ze nog kampioen kon maken. Hein is de Belgische coach met de beste reputatie. Wie ben ik dan om het bestuur af te breken? Ik kan enkel een oordeel vellen over mijn eigen keuzes. Ik heb bijvoorbeeld in september de keuze gemaakt om een ploeg uit eerste klasse af te wijzen hoewel ik goed wist dat ik amper vier matchen van Anderlecht zou coachen. Wel, ik heb er geen spijt van.’

Heeft jouw relatie met Herman Van Holsbeeck geleden onder die hele situatie?

FRUTOS: ‘Neen. Familie zal altijd familie zijn. Daarom hoop ik dat de brokken tussen Van Holsbeeck en het nieuwe bestuur nog enigzins gelijmd kunnen worden. Ik bekijk nu alles vanop een zekere afstand, maar ik heb de indruk dat Marc Coucke en Luc Devroe de laatste maanden keihard gewerkt hebben om Anderlecht een nieuw elan te geven.’

HUIS IN WATERLOO

Je hebt blijkbaar al jaren geen contact meer met Lucas Biglia. Hoe is jullie relatie zo kunnen verwateren?

FRUTOS: ( lange stilte) ‘Ik wil daar niets over kwijt. Ik wil vooral het positieve onthouden. We hebben samen een fantastische tijd gehad en daarna zijn we elk onze eigen weg gegaan. Voor de rest: no comment.’

In tegenstelling tot Biglia zullen we jou wel ooit terugzien op Anderlecht?

FRUTOS: ‘Ik ben niet gehaast. Het is de buitenwacht die ervan maakt dat ik ongeduldig ben. Ik heb een huis gekocht in Waterloo, ik ben nu samen met een Belgische vrouw en binnenkort word ik voor het eerst vader van een zoontje. We zijn van plan om in België te bevallen omdat we ons kind de Belgische nationaliteit willen geven. Daarna keren we terug naar Paraguay. Maar ik denk dat ik ten laatste in 2021 opnieuw in België sta en dan is het een kwestie van tijd voor ik naar Anderlecht terugkeer. Ik wist dat ik op een dag trainer zou zijn van Anderlecht en ik weet zeker dat ik op een dag weer trainer zal zijn van Anderlecht. En geloof me vrij: jullie zullen een betere versie van Frutos zien.’

Op voorwaarde dat je werk af is bij je nieuwe werkgever Olimpia.

FRUTOS: ‘Toch even een rechtzetting: ik ben aangesteld als sportief manager van Olimpia, niet als directeur van de jeugdopleiding. Mijn functie werd in België slecht vertaald vanuit het Spaans. Ik moet eigenlijk het sportieve raamwerk hertekenen. Ik zal de bouw van een gloednieuw oefencentrum mee begeleiden en ik moet alle structuren professionaliseren. Ik had kunnen wachten op een aanbieding uit Europa, maar dit paste perfect binnen mijn carrièreplanning. En ik vond het ook belangrijk dat ik dicht bij huis kon werken. In België hoor ik jullie al denken: het is maar Olimpia. Maar in Zuid-Amerika heeft de club dezelfde allure als Anderlecht. Het won drie keer de Copa Libertadores, verloor in 2013 nog de finale, het werd wereldkampioen… Deze kans kon ik gewoonweg niet laten liggen.’