De Wolves, met Leander Dendoncker vast in de basis, worstelen met het drukke seizoensbegin.
Ooit behoorden de Wolverhampton Wanderers tot de Europese top. Op 13 december 1954 ontvingen ze op Molineux als kampioen van Engeland hun Hongaarse tegenhanger Honved. Voor velen was die match, live op de BBC, de voorbode van de eerste Europacup, die negen maanden later werd gelanceerd. Vijfenzestig jaar later spelen de Wolves weer Europees, voor de eerste keer sinds 1980 en nadat ze in 1972 nog de finale van de UEFA Cup haalden. Met dank aan een sterk seizoen vorig jaar, toen het alle ploegen uit de top zes één keer wist te kloppen en zich via een zevende stek in de eindstand plaatste voor de Europa League.
Meteen een verklaring, allicht niet afdoende, voor de relatief zwakke start van dit seizoen: de Wolves staan momenteel in de kelder van het klassement. De aanloop naar de groepsfase van de Europa League, waarin het morgen/donderdag Besiktas partij geeft, legde wat druk op de kalender. Om vermoeidheid, schorsingen en blessures op te vangen ging manager Nuno wat meer roteren. Dat ging ten koste van de defensieve stabiliteit en regelmaat in de resultaten.
Wolves startte vorig seizoen negen speeldagen op rij met hetzelfde elftal. Toen in een 3-4-3, met geen plaats in de basis voor Leander Dendoncker. Maar die tactische bezetting kostte de twee centrale middenvelders Rúben Neves en João Moutinho zoveel krachten, dat een wijziging zich opdrong. Tegen Chelsea bracht Nuno Dendoncker, en diens loopvermogen, capaciteiten om te tackelen en kracht zorgden voor evenwicht. Sindsdien is onze landgenoot een vaste waarde. Ook dit seizoen.
Offensief is het wachten tot de Mexicaan Raúl Jiménez zijn duivels ontbindt. Europees trof hij deze zomer al zes keer raak, in de competitie loopt het minder vlot. Geen wonder: na de competitie trok de spits direct naar zijn nationale ploeg, waarmee hij de Gold Cup won. En daarna waren er al de kwalificatierondes in de Europa League.
