In 2016 verscheen ‘Ik, Zlatan’, waarin de Zweedse superster zelf zijn levensverhaal vertelt. Sinds kort ligt de Nederlandse vertaling van het vervolg ‘Adrenaline’ in de rekken. In dit fragment leest u hoe Ibrahimovic na zijn avontuur bij La Galaxy eind 2019 bijna bij Napoli belandde.
Beverly Hills, herfst 2019. Het is avond, we zijn uit eten geweest en komen net thuis. Mijn mobiel gaat over. Helena raadt wie het is: ‘Mino.’
En jawel hoor: Mino Raiola, mijn zaakwaarnemer. Niet dat dat zo moeilijk te raden was; hij is me al dagen aan het bestoken.
Nu het avontuur bij Los Angeles Galaxy erop zit, na de uitschakeling in de play-offs van de Major League Soccer, heb ik besloten om mijn voetbalschoenen aan de wilgen te hangen en sindsdien doet hij er alles aan om me op andere gedachten te brengen.
Poging nummer zoveel: ‘Zlatan, iemand van jouw kaliber, met zo’n glansrijk verleden, kan zijn carrière toch niet afsluiten in Amerika? Ze zullen je voor lafaard uitmaken en zeggen dat je een slappeling bent die de gemakkelijke weg kiest. Waar is de leeuw van het voetbal gebleven, de koning van de jungle?’
‘Het is mooi geweest, Mino. Ik ben er klaar mee. Leg je er maar bij neer.’
Maar hij blijft aandringen: ‘Nee. Jij moet terug naar Europa om te laten zien dat je nog altijd met de besten mee kunt, ondanks de blessure van Manchester. Al is het maar voor een halfjaar, van januari tot juni. Als je die uitdaging dan hebt gewonnen, kun je gaan doen wat je wil. Jij bent Ibra. Dan moet je het toneel ook als een Ibra verlaten. Een contract heb ik zo voor je geregeld.’
‘Luister, Mino, je kunt me maar met één ding overhalen: adrenaline. Een contract kan me gestolen worden, ik heb een uitdaging nodig, ik wil het door mijn aderen voelen gieren. Heb je zoiets?’
Op mijn achtendertigste kan ik tijdens de training nog helemaal tot het gaatje gaan, zonder op of om te kijken, terwijl alles pijn doet, maar als ik ’s ochtends wakker word vraag ik me wel steeds vaker af: waarom doe je dit, Zlatan?
Daarop is maar één antwoord mogelijk: omdat al dat lijden wordt uitbetaald in de vorm van adrenaline en dat geeft me een goed gevoel.
Ancelotti is dolblij om van me te horen en we hebben bijna elke dag contact.’
Een paar avonden later zit ik thuis op de bank naar een hbo-documentaire te kijken over Diego Armando Maradona. Op een gegeven moment komen er beelden voorbij van het publiek in het San Paolo in Napels. Het stadion zit stampvol. De regisseur zoomt in op de tribune met de fanatieke aanhang die op elkaar gepakt staat, ze zingen, schreeuwen, slaan op trommels, het is een zinderende atmosfeer.
Terwijl ik aandachtig de beelden bekijk, kom ik overeind en ik voel hoe de adrenaline begint te pompen, hier, door mijn hals. Boem, boem, boem…
Ik pak mijn telefoon: ‘Bel Napoli maar. Ik ga naar Napels.’
‘Napoli?’
‘Ja, ik wil bij Napoli spelen.’
‘Weet je het zeker?’ vraagt hij verbouwereerd.
‘Je wilt toch dat ik blijf spelen? De Napoli-aanhang is mijn adrenaline. Daar ga ik heen, bij iedere wedstrijd trek ik tachtigduizend man naar het stadion en ik ga de scudetto voor ze winnen, net als in de tijd van Diego. Als ze weer kampioen van Italië worden gaan ze helemaal uit hun dak. Dat is mijn adrenaline.’
We praten met de club, onderhandelen en komen tot een akkoord. Alles in orde. Ik ben van Napoli.
Carlo Ancelotti is de coach, en die ken ik goed van onze samenwerking in Parijs. Hij is dolblij om van me te horen en we hebben bijna elke dag contact. Hij legt uit hoe hij me wil laten spelen.
Met de voorzitter, Aurelio De Laurentiis, heb ik dan nog niet gesproken, maar ik had hem wel al een keer ontmoet. Dat was een paar jaar daarvoor, toen ik met mijn gezin op vakantie was in Los Angeles.
De Laurentiis was erachter gekomen dat we in hetzelfde hotel verbleven en had een boodschap achtergelaten bij de receptie: ‘Vanavond zijn jullie uitgenodigd.’ Met een kaartje van het restaurant.
Het leek meer op een bevel dan een uitnodiging. ‘Laten we het doen,’ zei Helena meteen. Het was een heel aangename avond.
Ik had een huis in de wijk Posillipo op het oog dat geschikt zou zijn, maar aangezien het maar voor een halfjaar is en iedereen maar blijft zeggen dat het zo’n chaotische stad is, overweeg ik de optie om op een boot te gaan wonen.
Op de dag dat ik in Napels moet tekenen, 11 december 2019, wordt coach Ancelotti ontslagen door voorzitter De Laurentiis. Halverwege de competitie.
Ik krijg een naar voorgevoel. Het is een slecht teken. Ik kan deze voorzitter niet vertrouwen. Zo iemand kan mij en het team geen vastigheid bieden. Bovendien weet ik dat de nieuwe coach Rino Gattuso, ook al is hij een vriend van me, een ander type aanvaller zoekt voor zijn 4-3-3-systeem. Die laat dan ook niets van zich horen.
Alles valt in duigen.
Een paar dagen later bel ik Mino: ‘Wie heeft me het meeste nodig? Welk team zit het diepst in de shit?’ Ik ben niet op zoek naar een contract, maar naar een uitdaging. ‘AC Milan heeft met 5-0 verloren van Atalanta Bergamo.’
In principe ga ik nooit terug naar een team waar ik al eerder gespeeld heb, je loopt het risico dat je het slechter doet dan de vorige keer. Maar nu ligt dat anders. AC Milan heeft met 5-0 verloren. Ik zeg tegen Mino: ‘Bel AC Milan maar. We gaan naar Milaan.’
Het wordt mijn uitdaging om een van de meest prestigieuze clubs van de wereld opnieuw naar de top te brengen. Als me dat lukt, is dat meer waard dan alles wat ik bij andere clubs heb bereikt.
Dat wordt mijn adrenaline.
‘Adrenaline – mijn niet eerder vertelde verhalen’ verscheen bij uitgeverij Ambo/Anthos, telt 272 pagina’s en kost 20 euro. Het is sinds 31 maart verkrijgbaar in de boekhandel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier