Zwitserland en Frankrijk zijn beide jonge, multiculturele elftallen, die pas binnen een paar jaar op hun top horen te zijn. Op het menu vanavond: een duel tussen de sterren van morgen.
In Groep E werden Frankrijk en Zwitserland bestempeld als de favorieten om door te stoten naar de volgende ronde. Een status die ze op de openingsspeeldag alvast waarmaakten. Zwitserland won 2-1 van Ecuador, Frankrijk blikte een wildschoppend Honduras in met 3-0.
Tussen Zwitserland en België zijn er heel wat paralellen te trekken: een unieke generatie, steunend op een mix van culturen en talen. Shaqiri, Xhaka, Drmic, Behrami, Rodriguez, Djourou: het zijn vaste namen in de basisopstelling die Zwitsers bondscoach Ottmar Hitzfeld doorgaans op zijn papiertje pent. Allen hebben ze hun roots in meer exotische landen dan Zwitserland. Maar ook daar begreep men al snel wat de rijkdom kan zijn van zo een melting pot.
Met de organisatie van het EK in Zwitserland en Oostenrijk in 2008 in gedachten werd aan het begin van dit millennium door de Zwitserse beleidsmensen een nieuwe structuur uitgetekend voor de nationale jeugdelftallen. Een vast stramien voor alle jeugdploegen, meer geld voor infrastructuur en begeleiding van jonge talenten. Betere doorstroming. Net zoals bij de Belgen ging dat gepaard met groeipijnen, het EK in eigen land kwam nog te vroeg -Zwitserland ging eruit na de groepsfase-, maar op dit WK zijn de Zwitsers klaar om te oogsten.
Xherdan Shaqiri, van Albanese afkomst, is dé ster van de ploeg. Bij Bayern München vooralsnog in de schaduw van Robben en Ribéry, maar op zijn 22ste mag hij zich toch al netjes CL-winnaar, Duits landskampioen en bekerwinnaar noemen.
“Als we de kwartfinales niet bereiken, hebben we gefaald”, zegt de afscheidnemende Hitzfeld (na het WK gaat hij met pensioen) onomwonden. Maar tegelijkertijd houdt hij een slag om de arm: “Pas binnen drie, vier jaar zal deze generatie op zijn top zijn.” Tiens, waar hebben we dat nog gehoord…
Fransen uit op eerherstel
Aan de overzijde staan de Fransen. Les Bleus hebben iets recht te zetten na de mislukte campagnes op het WK 2010 -toen er binnen de ploeg een staking uitbrak na de verwijdering van Anelka- en in mindere mate het EK 2012. Deze keer vertrokken ze met minder branie dan we gewend zijn van hen richting Brazilië, maar dat betekent niet dat we minder rekening moeten houden met hen. Integendeel.
Zoals Patrice Evra -één van de dissidenten in 2010- beaamt: “Onze grote kracht is dat de ploeg de vedette is. Maar ik ben benieuwd naar onze reactie als het eens tegenvalt. Dan pas zullen we weten wat we echt waard zijn.” Kritiek geven op de vorige generatie wil Evra echter niet doen. “Ik ga niet met complimenten gooien naar deze groep, want dan zou ik tegelijkertijd kritiek geven op de anciens. Ik kan wel zeggen dat de WK-barragewedstrijd tegen Oekraïne (3-0) cruciaal was in onze ontwikkeling. Sindsdien is er de trots om het Franse shirt te dragen.”
Het Franse nationale elftal mag dan minder ronkende namen bezitten dan op vorige toernooien, zeker nu Ribéry geblesseerd moest afhaken en Samir Nasri thuisgelaten werd door bondscoach Didier Deschamps, maar puur voetbaltechnisch is het nog steeds een ploeg om u tegen te zeggen.
Naar goede Franse traditie -je moet maar eens een doorsneewedstrijd uit de Ligue 1 bekijken- wordt fysieke présence gekoppeld aan een geweldige basistechniek (controle, passing). Paul Pogba, Mathieu Debuchy, Blaise Matuidi, Raphaél Varane, Karim Benzema, Patrice Evra, Mamadou Sakho: de voorbeelden zijn legio.
Daarom mogen we in deze clash tussen de buurlanden een staaltje modern voetbal verwachten. Snelheid, efficiëntie, gratie, technische superioriteit. Niet met de sterren van vandaag in de casting, maar misschien wel die van morgen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier