Tijdens de Tour de France sprokkelen we elke dag tien opvallende anekdotes, feiten en statistieken bijeen over de eerstvolgende Tourrit. Vandaag die tussen (alweer) Nice en Nice, met uitzonderlijk vroeg en veel klimwerk.
1
De officieuze start van de eerste rit en ook die van vandaag vond/vindt plaats op de Boulevard Jean-Jaurès, langs de bekende Place Masséna. Op dit grote plein ging Tourbaas Christian Prudhomme na afloop van de jongste Parijs-Nice, die door de plotse coronaopstoot met één dag werd ingekort, ’s avonds een broodje tonijn eten.
In een doodse stilte, want bijna alle andere cafés en restaurants waren gesloten. Toen besefte Prudhomme welke gigantische taak hem mogelijk later op het jaar te wachten zou staan, met een mogelijk uitstel van de nog veel grotere Tour de France. Zijn vrees werd werkelijkheid.
2
Opvallend de laatste tien jaar: een sprinter die op eerste dag met ritwinst het geel pakt, maar op de tweede dag de trui al weer kwijtraakt. Zoals in 2018, 2016, 2014 én 2013, toen de Tour ook telkens begon met een (relatief) vlakke sprintersetappe en respectievelijk Fernando Gaviria (aan Peter Sagan), Mark Cavendish (ook aan Sagan) en twee keer Marcel Kittel (aan Vincenzo Nibali en aan Jan Bakelants) het geel al direct moesten afstaan, telkens na een heuvelachtige finale of aankomst op een helling.
Vorig jaar verspeelde Mike Teunissen le maillot jaune in de derde etappe, toen Julian Alaphilippe in Epernay richting geel stormde. En ook vandaag zal Alexander Kristoff zo goed als zeker zijn leiderstrui kwijtraken.
3
Na een al heuvelachtige eerste rit trekt het peloton immers al op deze tweede dag door de Hautes-Alpes, in totaal goed voor bijna 4000 hoogtemeters en twee beklimmingen (Col de la Colmiane, 16,3 km aan 6,2% en Col de Turuni, 14,9 km à 7,3%) boven de 1500 meter. In het openingsweekend is dat al geleden van 1979, met na de proloog in Fleurance toen meteen drie ritten door de Pyreneeën.
4
De Col de la Colmiane wordt ook de Col Saint-Martin genoemd en werd in de Tourgeschiedenis al twee keer beklommen. In 1973 kwam Pedro Torres er als eerste boven en in 1975 Lucien Van Impe, nota bene in de legendarische rit tussen Nice en Pra Loup waar Eddy Merckx op de slotklim het geel definitief kwijtraakte. In Parijs-Nice van dit jaar lag de Colmiane ook al op het parcours, Nairo Quintana was toen de snelste, voor Tiesj Benoot.
5
De Col de Turuni is in de rallywereld bekender dan in het wielrennen, want jaarlijks het decor van een proef in de beroemde rally van Monte-Carlo.
In de Tour gingen de renners er al drie keer naar boven, de laatste keer in 1973, toen de Spanjaard Vincente Lopez Carril er als eerste de top rondde.
In Parijs-Nice van 2019 was de Col de Turuni ook het eindpunt van de voorlaatste etappe, gewonnen door de Colombiaan Daniel Martínez, die onlangs de Dauphiné op zijn naam schreef.
6
Wie als wielertoerist de drie zijden van de Col du Turini (vanuit Sospel, La Bollène-Vésubie en L’Escarène) op één dag beklimt, krijgt een brevet van ‘Les Zinzins du Turuni’, de ‘gekken van de Turuni’, een initiatief van het wiekerkledingmerk Café du Cyclist, met basis in Nice.
Naar analogie met de ‘Club des Cinglés du Mont Ventoux’, waar je ook kan toe behoren als je de Kale Berg op één dag van de drie zijden beklimt.
7
In de editie van dit jaar kunnen renners weer acht, vijf of twee bonusseconden sprokkelen onderweg, op acht verschillende beklimmingen gespreid over de hele Tour.
De eerste keer vandaag op de Col des Quatre Chemins (338 meter), slechts negen kilometer voor de finish. Een extra reden voor een klassementsrenner om aan te vallen – als een groep vroege vluchters tenminste niet voorop rijdt.
De Col de Quatre Chemins wordt 25 kilometer eerder ook al beklommen, maar langs een van de drie andere kanten die naar de Col d’Eze leidt. Waarna de renners richting Nice afdalen voor een eerste passage aan de eindstreep, twintig kilometer voor de effectieve finish op de Promenade des Anglais.
8
Hoewel de Col d’Eze in Parijs-Nice al vele keren werd beklommen, lag het tot vandaag slechts één keer op het parcours van de Tour. In de editie van 1953, in de etappe tussen Marseille en Monaco. De onbekende Joseph Mirando kwam er als eerste boven. De Nederlander Wim van Est won de rit.
9
Groot was de verontwaardiging van triatleet Frederik Van Lierde toen Christian Estrosi, de burgemeester van Nice, de Ironmanwedstrijd in zijn stad, die had moeten plaatsvinden op 11 oktober, onlangs afgelaste. Geen evenementen toegelaten van meer dan 5000 personen en van meer dan 300 deelnemers, klonk het.
En dus geen mooie afscheidsrace voor Van Lierde, die de Ironman van Nice al vijf keer heeft gewonnen en zich terecht afvroeg waarom de nog veel grotere Tour (weliswaar met ‘slechts’ 176 deelnemers, maar met een veel grotere entourage), in datzelfde Nice wél mag plaatsvinden.
10
Over René Vietto, een legendarische Franse ex-renner uit de jaren dertig die ondanks verschillende pogingen nooit de Tour won, gaat vanavond in de opera van Nice de documentaire ‘Le Roi mélancolique, la légende de René Vietto’ in première, gemaakt door de cineast Julien Camy. Vietto was immers een man van de Azurenkust en zeer populair.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier