De herboren Alberto Contador werpt zich op als dé uitdager van Chris Froome voor de Tour die zaterdag start in Leeds. IJdele of realistische hoop? Een vergelijkende studie.
Froomey vs. El Pistolero. Het wordt het eerste échte duel tussen de twee, want in de Tour 2012 zat Alberto Contador een dopingschorsing uit en vorig jaar leek zijn machinegeweer eerder waterpistooltje – hij eindigde als vierde in Parijs op zes minuten van Chris Froome. De voorbije maanden liet de Spanjaard de kogels echter weer rond de oren van zijn tegenstanders vliegen. Maar heeft hij munitie genoeg om Froomes pantser te doorboren? Sport/Voetbalmagazine maakte een vergelijkende studie op zes vlakken. Vandaag deel 4: mentale sterkte.
CONTADOR
El Pistolero staat in het leven zoals hij klimt: als een springveer veert hij na tegenslag telkens op. Al in 2004 haalde hij meteen na zijn hersenoperatie zijn lijfspreuk boven: ‘Querer es poder’ – “Waar een wil is, is een weg”. Toen de Armstrongclan bij Astana hem in de Tour 2009 volledig isoleerde, bleef Contador ook onbewogen en zette hij de Tour in zijn eentje naar zijn hand.
Drie jaar later, toen op de rustdag van de Vuelta iedereen Rodríguez zag winnen, antwoordde de Spanjaard resoluut ‘Ík’ op de vraag van de pers wie de eindzege zou behalen. De dag erna, op weg naar Fuente Dé, zette hij met een blitzkrieg Purito schaakmat. De beloning voor de strijdlust die Contador getoond had tijdens zijn schorsing, waarin de discussies over zijn geloofwaardigheid hem kwelden, maar hij toch duizenden eenzame kilometers aflegde.
Dat hij die periode overleefde, heeft hem sterker gemaakt en deed hem ook terugvechten na vorig seizoen. Ook omdat Contador – vroeger soms té obsessief met zijn vak bezig – op dat vlak een goed evenwicht gevonden heeft.
Het maakt meer dan vroeger van hem ook een sterke leider, zegt Steven de Jongh. “In de Tirreno viel me op hoe cool Alberto bleef. Geen spatje stress en veel zelfvertrouwen. Niet dat hij voorspelde dat hij zou winnen, maar hij durfde wél te zeggen dat hij heel goed was en voor de zege ging. En ook belangrijk: Alberto is heel begaan met zijn ploegmaats, toont veel respect, waardoor ze voor hem door het vuur gaan.”
FROOME
Geen beleefdere renner dan Froome, maar achter dat schoolboy-imago, zegt Team Skymanager Dave Brailsford, schuilt “een killer met een buitengewoon doorzettings- en incasseringsvermogen”. Niet alleen op de fiets, maar ook ernaast. Aan de Côte d’Azur gaat Froome geregeld duiken om er octopussen te harpoeneren en hun hersenen zonder medelijden tegen de rotsen te rammen, zoals hij in de Tour met zijn concurrenten deed.
Nochtans was de druk als topfavoriet en door het zelf opgeëiste kopmanschap bij Team Sky torenhoog, maar daar ging hij, net als met de vele dopingvragen, heel goed mee om. Van de Tour 2012, toen Froome in de schaduw zag hoe Wiggins alles trotseerde, had hij immers veel opgestoken. Net als van de rittenwedstrijden in aanloop naar de Tour 2013 waar hij niet alleen won, maar ook leerde omgaan met de rol als leider en kopman.
Ervaringen die Froome hielpen in de etappe naar Bagnères-de-Bigorre toen hij, daags na de demonstratie van Team Sky op Ax 3 Domaines, er alleen voor stond. De geletruidrager panikeerde even, maar dacht toen aan wat zijn overleden moeder hem zou hebben verteld: ‘Blijf kalm en stel een strijdplan op.’ Wat hij ook deed – Nairo Quintana en co geen centimeter vrijheid geven – en zo zonder averij finishte.
Nog altijd is zijn moeder een grote motivatiebron voor Froome, zoals ze dat ook was in zijn eerste Tour in 2008, kort nadat ze stierf aan beenmergkanker. De neoprof zag sterretjes, maar haalde toch Parijs. Toen geloofde hij, vertelde hij later, geen seconde dat hij ooit zou meestrijden voor het geel. Dat zelfvertrouwen kreeg de Brit pas in de Vuelta 2011 toen hij op La Covatilla voor het eerst met de besten klom en net na Wiggins – toen nog zijn kopman – eindigde.
Sindsdien heeft Froome the eye of the tiger, een extreme focus die hem in elke training en wedstrijd tot de limiet duwt. Een levenswijze waarmee hij als kopman veel respect afdwingt bij zijn ploegmaats. Ook omdat hij nooit nerveus wordt en hen elke dag, vaak verschillende keren, vraagt hoe het met hen gaat en bedankt. Op de Champs-Élysées zette híj, als geletruidrager, vorig jaar zelfs zijn meesterhelper/boezemvriend Richie Porte uit de wind. Een gebaar dat de Tasmaniër tot tranen toe bewoog.
Ook dat leerde Froome van Wiggins. Diens wisselend humeur drukte in 2012 op de teamsfeer, maar hij trapt met mijn ploeggenoten bewust veel lol. Vrienden kunnen in de koers immers altijd iets meer. En Wiggo, zo blijkt ondertussen, is verre van een vriend – getuige daarvan zijn niet-selectie voor de Tour.
Lees ook deel 1: de grote vergelijking
Lees ook deel 2: Contador vs. Froome: hun klimcapaciteiten (en het trainen daarvan)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier