Dagboek uit de Giro – dag 18: het peloton zit vol met klussers en verzekeraars

Woensdag 21 oktober: Bergamo (Lombardije).

’s Ochtends is het aangenaam druk. Het is niet over de koppen lopen in Bassano del Grappa, maar er heerst een zekere bedrijvigheid. Voornamelijk bewoners, zo lijkt het, die zich voor de gelegenheid dan wel opvallend eensgezind in dezelfde richting begeven: naar de start.

Eén van ons is vanaf de slaapplaats naar het centrum gelopen en heeft zich na het inspecteren van de traditionele presentatie bij het podium op een terrasje geïnstalleerd. Cappuccino, croissant en zo meteen: de koers die hier voorbijrijdt. De twee vrouwen die de bar uitbaten wachten in spanning de komst van het peloton af. Eentje is de straat overgestoken om de versierde gevel op foto vast te kunnen leggen met de renners op de voorgrond. De ander schikt nog gauw de stoelen en haar haren, vraagt lachend aan het vaste cliënteel of ze er goed uitziet. In orde, antwoordt iemand, zelfs je hoofd is meer roze dan anders.

Dan loopt iemand haar voorbij – buongiorno! – recht naar binnen. Of die koffie wil, op dit eigenste ogenblik? Dat moet een grap zijn toch? Niet dus. De dame van de bar dus gauw naar binnen. Gelach, het opschuimen van melk, en dan het metalig getik van de versnellingsapparaten.

’s Middags leveren we vanop een leeg en dan halfvol terras commentaar bij de zeventiende etappe. Er is een grote vlucht voorop, met daarbij een duo van het feloranje CCC. Een sponsor die na dit jaar uit het wielrennen verdwijnt, omdat de zaken bij het merk er slecht voor staan. CCC is een Poolse retailer van schoenen – en wat, doet dat ons denken, doen die andere teams toch allemaal? Want het is waar, de wielersport heeft lang niet zo’n bereik als voetbal, maar anderzijds: wat een return.

Het is moeilijk voor te stellen dat Juventus om een sponsorkwestie als FC Jeep door het leven gaat. En dus doen we wat opzoekwerk. Movistar telefonie, Quick Step laminaatvloeren, Jumbo supermarkten – dat weten we. Bij de procontinentale Italianen is het in het duister tasten. Bardiani blijkt een producent van valven, Sidermec van allerlei metaal; Androni maakt uiteraard giocattoli (speelgoed) en Vini Zabu handelt in de wijnen, net als de Australiërs van Mitchelton. Verder nog vanalles uit de (klein)bouw en de financiële sector: het peloton zit vol met klussers en verzekeraars.

’s Avonds is het bijna altijd donker wanneer we onze ronde door een nieuwe plaats van aankomst maken, en meestal ook verlaten. Corona zit daar vast wel voor iets tussen, en zeker ook het late tijdstip, maar bovenal: de tijd van het jaar. Is het laagseizoen op veel te grote campings hooguit wat charmant vanwege de poëzie van overaanbod en vergane glorie, het alleen mogen rondlopen tussen eeuwenoude pleinen, steegjes en palazzi is een privilege. De schoonheid van verstilde steden.

Wij maken het vanavond mee in Bergamo, waar we halt houden om morgen dan door te steken richting Como. De karavaan op de voet volgen over de Bondone en de Stelvio doen we The Beach immers liever niet aan. Zo komen we in de feeërieke straatjes van de città alta, waar appelsienbomen naast kerkjes en balkons groeien, plots oog in oog te staan met de magnifieke duomo. Geen geluid dat ons daarvoor had kunnen waarschuwen.

Bovenop een toren die gedeeltelijk achter die dom verscholen is, zien we een reusachtig verguld standbeeld. Eén van ons, degene die vanochtend dus voor één keer maar bleef liggen, slaapt al een paar nachten niet zo best. Hij wordt bezocht door mysterieuze dromen. Daarin duikt een gouden beeld op zoals hier; en zoals we het eerder ook al zagen in Messina en Udine. Dat beeld ziet hij, en hij hoort erbij de enigmatische formule: ‘den Engelsman mag blijven staan’.

Waar wij aanvankelijk dachten aan een beeldenstorm, begint nu iets anders te dagen. Want gisteren schreven we nog over Nibali, maar na de zware bergrit van vandaag (gewonnen door de vluchter Ben O’Connor) staat daar nog steeds, op plaats vier in het klassement, Tao Geoghegan Hart. Op één seconde van het podium. Zou het kunnen dat ‘den Engelsman mag blijven staan’? Of schuift hij zelfs nog op? Na morgen zijn we weer wat wijzer.

Jonas De Bruyn en Lennert De Vroey