Hoofdredacteur Jacques Sys vertelt elke dag een opmerkelijke anekdote uit de geschiedenis van de Tour de France.
Driftige baasjes staan er op de erelijst van de Ronde van Frankrijk. Zoals de Fransman Henri Pélissier, de winnaar van 1923, die constant overhoop lag met de toenmalige Tourbaas Henri Desgrange. En eens ’s avonds aan tafel op een dusdanige manier ruzie maakte met Lucien Buysse, de Tourwinnaar van 1926, dat hij recht sprong en een tafelmes greep. Ze hebben hem toen met man en macht tegengehouden.
Met Pélissier viel niet te leven. Vooral na zijn actieve carrière wist hij met zijn driftbuien geen raad. Zijn vrouw pleegde zelfmoord. Het maakte van Pélissier geen andere mens. Twee jaar later schoot zijn nieuwe partner hem dood nadat hij haar tijdens een ruzie met een mes had verwond. Zij gebruikte hetzelfde vuurwapen als dat waarmee zijn vrouw zich van het leven had beroofd.
Henri Pélissier had nog twee fietsende broers, waaronder Charles. Die won in de Tour van 1930 acht ritten, een record dat hij tot vandaag deelt met Eddy Merckx en Freddy Maertens. Eigenlijk hadden het er negen moeten zijn, maar in een etappe met aankomst in Bordeaux werd Charles Pélissier, een smerige sprinter, gedeclasseerd omdat hij aan de trui van de Italiaan Alfredo Binda had getrokken.
Binda stapte daarop kalm van de fiets, duwde die in handen van een verzorger, stapte doodbedaard op Pélissier af en verkocht hem zo’n oplawaai dat die in plooi plooide en voor een tijdje van zijn sus ging. Vanaf dat moment keek Charles Pélissier in massaspurten altijd uit of er geen Italiaan in de buurt was.
