Een herinnering aan Frank Vandenbroucke

Iedere zaterdag brengen we een opmerkelijk verhaal uit de wondere wereld van het wielrennen. Vandaag: door Luik-Bastenaken-Luik van zondag moet onze hoofdredacteur Jacques Sys terugdenken aan Frank Vandenbroucke.

Zou er op de dag van Luik-Bastenaken-Luik nog eens in het verleden gegraven worden? Naar de editie van 1977 bijvoorbeeld, toen in helse weersomstandigheden slechts 24 van de 167 renners de finish bereikten en Bernard Hinault, met bevroren vingers, zijn eerste monumentale klassieker won. De indringende beelden van verkleumde renners in een sneeuwlandschap, ze gingen de hele wereld rond. Vijf dagen eerder had Hinault ook Gent-Wevelgem gewonnen. Maar de Bretoen was toen onbekend en werd een kleine winnaar genoemd. Organisator Georges Matthys vond zijn naam een smet op de erelijst. Dat zou snel veranderen.

Memorabel was ook een Luik-Bastenaken-Luik uit 1992 toen Dirk De Wolf ’s ochtends uit het raam keek en tot zijn tevredenheid zag dat het sneeuwde. Hij ging ontbijten en merkte dat zijn Italiaanse ploegmaats bij Gatorade er als geslagen honden bij zaten. De Wolf, een hardrijder uit het Pajottenland, zou er alleen voor staan. Hij scheurde met kracht over de Ardense hellingen en wrikte zich uiteindelijk los uit een kopgroep van vier renners. Als een eenzame fietser reed hij naar de finish. Een ploeg, zo zei hij na zijn zege, had je in Luik-Bastenaken-Luik niet nodig, de selectie gebeurde automatisch.

Niet alle Italianen hadden een afkeer van Luik-Bastenaken-Luik. Geen renner die zo zijn hart had verpand aan de oudste klassieker als Moreno Argentin. De wedstrijd leek voor hem op maat geknipt. Omdat Argentin, afkomstig uit Venetië, in staat was om in volle beklimming te exploderen en dan puur op macht stand te houden. Moreno Argentin was een Ardense jager. Hij won Luik-Bastenaken-Luik vier keer. Maar in Italië vielen ze daar niet van achterover.

Misschien duiken dezer dagen ook nog eens de beelden op van Frank Vandenbroucke die in 1999 op een meesterlijke manier La Doyenne won. Het kwam op La Redoute, vaak de scherprechter van deze wedstrijd, tot een legendarische clash tussen hem en de Italiaan Michele Bartoli. Vandenbroucke maakte het in grootse stijl af. Het was de tijd dat hij over zijn eigen witgekalkte initialen op het asfalt reed, de tijd dat hij werd aanbeden alsof hij God was en dat nog zelf geloofde ook. Frank zou uiteindelijk het slachtoffer worden van zijn karakter en later aan een proces van zelfvernietiging beginnen. Zijn arrestatie in 2002 omdat er bij hem thuis verboden dopingproducten waren gevonden en hij geboeid het gerechtsgebouw van Dendermonde werd binnengeleid, het was het breekpunt in zijn carrière; een confrontatie met zijn kwetsbaarheid. Vanaf dan begon voor Vandenbroucke de weg naar de hel. Hij kon niet breken met zijn grillige bestaan en was een ongeleid projectiel, extreem in alles wat hij deed.

Nooit zal de naam van Frank Vandenbroucke uit de geschiedenis van de Belgische wielersport verdwijnen. Op 12 oktober is het alweer elf jaar geleden dat hij overleed, in een vunzig hotelletje in Senegal waar hij na een hele avond drinken bij een prostituee was terechtgekomen.