Hij werd neergesabeld omdat hij op het WK – zogezegd – Wout van Aert niet wilde helpen in de achtervolging op Julian Alaphilippe. Dat was, naast plat chauvinisme, ook een gebrek aan respect voor de renner én mens Primoz Roglic.
In aanloop naar het WK in Imola verscheen op de Amerikaanse wielerwebsite Velonews.com een interview met Sepp Kuss, over hoe de Amerikaanse klimmer van Jumbo-Visma Primoz Roglic in de Tour op de hoogste bergtoppen had bijgestaan. Tevergeefs echter, omdat Tadej Pogacar deed wat niemand had voorspeld: een onwaarschijnlijke tijdrit uit zijn kuiten schudden en alsnog het geel veroveren.
Roglic eindigde op 1 minuut en 56 seconden, weggezet als een schlemiel met een scheve helm die had gechookt op het beslissende moment. Terwijl de Sloveen dezelfde wattages had getrapt als tijdens zijn tijdritzege in de Vuelta van vorig jaar. En alleen in het laatste deel van La Planche des Belles Filles zijn hoofd liet hangen, om zo nog een twintigtal seconden te verliezen. Maar ook zonder het besef van de tijdsverschillen de gele trui was kwijtgeraakt aan een oppermachtige Pogacar.
De ontgoocheling was dan ook immens. Herinner u het beeld van Roglic, zittend en voor zich uit starend op het asfalt, getroost door Tom Dumoulin én Wout van Aert – het bewijs van de samenhorigheid in de Jumbo-Vismaploeg. De hypergefocuste, ogenschijnlijke koele Sloveen liet zo even zijn masker vallen, hij bleek ook een mens met gevoelens en emoties.
Een eerlijke, nederige en empathische man die alle medewerkers en renners binnen het Jumbo-Vismateam wél kennen. Dat vertelde Sepp Kuss ook in het interview op Velonews.com. Over hoe Roglic de avond na de tijdrit op La Planche des Belles Filles zélf zijn terneergeslagen teamgenoten had opgemonterd, door te vertellen dat iedereen alles had gegeven, dat niemand zich iets kon verwijten.
Door hen ook één voor één persoonlijk te bedanken voor hun inspanningen, zoals hij ook na zijn eindzege in de Vuelta van 2019 had gedaan – inclusief een peperduur cadeau voor iedereen. “Zijn positieve ingesteldheid heeft ons de knop doen omdraaien. Als een leider zo positief is, betekent dat veel”, aldus Kuss.
Duo met Pogacar
Een week na de grootste ontgoocheling in zijn carrière stond Primoz Roglic aan de start van het WK in Imola. Niet als concurrent, maar als partner van Tadej Pogacar in de Sloveense nationale ploeg. Niet zeker hoe hij drie loodzware weken in de Tour had verteerd, maar wel met nieuwe moed. En met een plan, gesmeed in samenspraak met Pogacar. Die zou vroeg, in de voorlaatste ronde, aanvallen, de andere landen op hem doen jagen en Roglic zo in een zetel zetten.
Het plan werkte. Helaas wilden de benen van de Sloveen in de slotronde niet meer mee. Want toen Julian Alaphilippe versnelde op de steile slothelling – een aanval die de allerbeste Roglic zou kunnen beantwoorden – moest hij zich vlug in het zadel neerplanten, in het wiel van… Wout van Aert. Op de top van de klim moest hij zelfs eerst Jakob Fuglsang, Michal Kwiatkowski, en ook Van Aert laten gaan. Roglic had echter het geluk dat Marc Hirschi het gat alsnog dicht reed.
Zo begonnen ze met zijn vijven aan de achtervolging op Alaphilippe, met nog twaalf kilometer te gaan. Met Roglic die dan al op zijn tandvlees zat en dat ook zei tegen Van Aert. Geen leugens, want de Kempenaar vertelde achteraf hoe zijn Jumbo-Vismaploegmakker zat te sterven in het wiel, ei zo na moest lossen als hijzelf op kop sleurde, en hoe de snelheid telkens terugviel als de Sloveen op kop van de achtervolgende groep kwam. Iets wat Roglic, ondanks het melkzuur dat uit zijn oren spatte, wel degelijk nog deed, zo getuigden ook Kwiatkowski en co nadien.
Hoe leeg de energietank van de Sloveen echter was, bleek ook aan de finish, toen hij niet eens voorbij de trage Jakob Fulgsang raakte (mede door een uitwijkmanoeuvre van de Deen), en als zesde finishte.
Chauvinisme
Toch werd Roglic, in alle emotie, nog tijdens de uitzending op Sporza half neergesabeld. Achteraf in de analyses in de studio en in Sportweekend zelfs nog meer. “Een schande dat hij Van Aert niet meer heeft geholpen na alles wat Wout voor hem in de Tour heeft gedaan.” Zelfs bondsvoorzitter Tom Van Damme viel uit zijn rol door Roglic cynisch te bedanken: ‘Twee pintjes graag voor het fantastische werk van Roglic in de achtervolgende groep.’
Zich baserend op beelden waarbij we de achtervolgende groep slechts 38 procent van de 13 minuten tussen het vormen van de groep en de finish van Alaphilippe te zien kregen. En Roglic in die zichtbare vijf minuten 16,5 procent van het kopwerk deed, in een groep van vijf man.
Wat er de rest van de tijd, acht van de dertien minuten, gebeurde: niet te zien.
Toch was dat voldoende om Roglic als ondankbare ploeggenoot te bestempelen, nota bene in een wedstrijd met lándenteams. En zo een discussie aan te wakkeren op sociale media – de hele avond was ‘Roglic’ trending op Twitter. Daarin werd de Sloveen ofwel verder afgemaakt… ofwel verdedigd, met name door niet-Belgen, niet beïnvloed door plat chauvinisme.
Eerste rij
Veelzeggend in deze hele discussie is de mening van Marc Lamberts, de coach van Wout van Aert én Primoz Roglic die beide renners én hun karakters zéér goed kent. Hij is categoriek: “Als Primoz Wout meer had kúnnen helpen, ook door zilver of brons te verliezen, dan had hij dat gedaan, zelfs na het werk van Pogacar voor hem. Daar ben ik hónderd procent van overtuigd. Primoz’ respect voor de renner én mens in Wout is daarvoor te groot. Dat heeft Primoz me zelf ook gezegd. Maar hij kón gewoon niet beter.”
Dat gaf Wout van Aert ook zélf achteraf duidelijk aan, en daarvan was niets gespeeld. “Ik heb dat op de eerste rij gezien en ik kan daar dus het beste over oordelen.” Mocht het ómgekeerd geweest zijn, dan is de Kempenaar intussen mans en mondig genoeg om dat openlijk te zeggen, of op zijn minst om dat te insinueren.
Afstand nemen
Zo werd en wordt een renner onterecht door de mangel gehaald. Niet door de dichtste betrokkene, Wout van Aert. Maar door doorgaans nuchtere waarnemers die afstand zouden moeten nemen van die emoties. Zeker als tv-beelden geen volledige situatieschets weergeven en als ze de juiste feiten niet kennen.
Te vaak wordt daarbij ook vergeten dat renners geen machines zijn, die we naar eigen goeddunken kunnen bedienen. Het zijn mensen met gevoelens. En met soms ook slechte benen die het grote respect en de dankbaarheid voor een ander niet in daden kunnen omzetten, zoals Roglic voor Van Aert.
Maar daarom hoeven ze niet respectloos behandeld te worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
