Titelverdediger Egan Bernal stapte vandaag uit de Tour, fysiek en mentaal uitgeblust. Hoe is het zo ver kunnen komen? Onze wielerman, Jonas Creteur, zoekt naar verklaringen.
Vorige zaterdag, de ochtend nadat Egan Bernal voor het eerst echt was gekraakt in de rit naar de Puy Mary, postte zijn coach bij Team INEOS, Xabier Artetxe, een foto van revolutionair Che Guevara, met diens leuze: “Het enige gevecht dat verloren gaat, is het gevecht dat wordt opgegeven.”
Toen nog hoopvol dat het tij zou keren. Maar dat was een utopie, zo bleek een dag later op de Grand Colombier toen Bernal zeven minuten en twintig seconden verloor. Naar eigen zeggen volledig leeg was, totaal geen kracht meer had. Geen excuses zoekend achter een pijnlijke rug, al bekende hij later dan weer dat die hem al de hele Tour had parten gespeeld.
Na een dag rust bleek de rug gisteren naar Villard-de-Lans nog meer op te spelen en begon Bernal zo ook zijn knie te overbelasten, waardoor hij helemaal vierkant draaide. En daarom besloot hij om vandaag, met een zware Alpenrit voor de boeg, niet meer te starten. Van Che Guevara was geen sprake meer. Volgens teammanager Dave Brailsford was het “wijzer om nu op te geven”.
Breuk met vriendin?
Dé vraag is: waar is het verkeerd gelopen?
Volgens Johan Bruyneel, in een column op Wielerflits.be, omdat Bernal niet meer als een prof leefde in Colombia, er brak met zijn jeugdvriendin Xiomy Guerrero, brak met zijn ontdekker, de ex-prof Hernán Rodríguez, en verhuisde van zijn geboorteplaats Zipaquira naar de hoofdstad Bogotá. “Veranderingen die de stabiliteit in zijn leven ondermijnen”, aldus Bruyneel.
Dat Bernal gebroken heeft met Xiomy Guerrero is echter geen ‘nieuws’. Al half maart had zij dat verklaard in het Colombiaanse tv-programma La Red. Maar van een vechtscheiding blijkt er allerminst sprake: Guerrero verdedigde Bernal tijdens deze Tour op sociale media, na de striemende kritiek vanuit Colombia. Afgelopen nacht, om één uur ’s nachts (!), verdedigde de renner op zijn beurt zijn ex-vriendin op Twitter, in een discussie met ESPN-journalist Mario Sabato.
Ook met zijn (ex?)-mentor Hernán Rodríguez lijkt Bernal allerminst in onmin te leven – breuk of geen breuk. Rodriguez tweette zondagavond, na de rit op de Grand Colombier: “Mi Capo, Egan, je bent jong en binnenkort zal je wraak nemen. Je zult ons veel vreugde blijven schenken. Wees geduldig, heel geduldig.”
Enige kopman
Die kritiek vanuit Colombia, de stress die Egan Bernal als titelverdediger én als enige kopman voelt, speelt alleszins mee. Teammanager Dave Brailsford probeerde die druk vóór de Tour al van hem weg te schuiven. “Egan is nog jong, heeft nog jaren voor zich. Veel van zijn concurrenten – Roglic, Dumoulin, Porte, Quintana… – zijn late twintigers of dertigers. Voor hen is het nu of nooit. Niet voor Egan.”
Een zéér atypische uitspraak van Brailsford, voor wie alleen winnen telt. Hij was zelfs ingegaan op de eis van Bernal, die de Colombiaan al in mei had gesteld: hij wilde in de Tour de énige kopman zijn bij Team INEOS en zou niet voor Chris Froome of Geraint Thomas werken.
Omdat die niet in vorm waren, liet Brailsford hen ook uit de Tourselectie, ook omdat Thomas naar eigen zeggen niet voor Bernal wilde knechten. Het zadelde de nochtans intelligente Colombiaan met een gigantische druk op. Vanuit zichzelf, vanuit de ploeg, vanuit thuisland Colombia. Iets wat zijn ploegleiders, Servais Knaven en Gabriel Rasch, de voorbije dagen meerdere keren tussen en op de lijnen lieten vallen.
Monstertrainingen
Een andere reden voor Bernals opgave is te vinden op zijn Strava-account, waar hij zijn trainingen uploadt.
Vanaf half maart tot mei: blanco. In Colombia werd iedereen immers onder een strikte coronalockdown geplaatst. Ook profrenners, die op de rollen hun conditie moesten onderhouden.
Eind april verkregen ze een gunstmaatregel dat ze tussen vijf en acht uur ’s morgens mochten trainen, binnen de grenzen van hun gemeente, in het geval van Bernal in Zipaquira. Meer dan korte trainingsritjes van een zestigtal kilometer zaten er niet in.
Pas vanaf eind mei, begin juni kreeg de INEOS-renner, en met hem al zijn collega’s, weer de vrijgeleide van de regering. Dat bleek ook de weken erna, waarin Bernal de monstertrainingen aan elkaar reeg. Daarmee op Twitter ook trots uitpakkend. Zés keer tweette hij zelfs het woord ‘Apocalipsis’, na weer een rit van plus zeven uur.
Bernals trainingsarbeid was dan ook gigantisch, zo blijkt ook uit dit overzicht:
Eerste week van juni:1161 kilometer en 34 uur op de fiets.
Tweede week van juni: 962 kilometer en 31 uur op de fiets.
Derde week van juni: 1170 kilometer en 37 uur op de fiets.
Vierde week van juni: 812 kilometer en 28 uur op de fiets.
Eerste week van juli: 1023 kilometer en 34 uur op de fiets.
Tweede week van juli: 889 kilometer en 29 uur op de fiets.
Derde week van juli: 885 kilometer en 27,5 uur op de fiets.
In totaal 6902 kilometer op zeven weken, gemiddeld 31,5 uur per week, of 4,5 uur per dag. Bovendien niet op vlakke wegen, maar in het Colombiaanse hooggebergte. In totaal 83.150 hoogtemeters overwinnend, of zo’n 9,5 keer van zeeniveau naar de top van de Mount Everest.
Ervan overtuigd dat hij goed bezig was, gevolgd en gesteund vanuit Europa door zijn Spaanse coach Xabier Artetxe. Zo bleek ook uit Bernals tweet op 14 juni, waarin hij zijn trainer prees voor “de rust, het vertrouwen en de motivatie” die hij van Artetxe kreeg om “intelligent te blijven trainen.” Afsloten met: “Bedankt Xabi!”
Op 20 juli vloog Bernal met alle andere Colombiaanse profs richting Europa en ging hij vervolgens trainen, op hoogte, in Andorra, samen met Artetxe. Opvallend: niet met Froome en Thomas, want die fietsten op de Teidevulkaan op Tenerife.
Het vele trainingswerk leverde, ogenschijnlijk, zijn vruchten af toen Bernal begin augustus in La Route d’Occitanie de eerste bergrit op de Col de Beyrède won. Weliswaar nadat ploegmaat Pavel Sivakov het grootste werk had opgeknapt en hij uiteindelijk met slechts tien seconden voorsprong op Sivakov als eerste finishte.
Toch was zijn coach Artetxe enthousiast, ook op Twitter: “Het lijkt zeer gemakkelijk, maar mensen kunnen zich niet voorstellen hoeveel werk hier achter zit.”
Bergaf
Sindsdien ging het met Bernal echter alleen maar bergaf, ook omdat hij zichzelf geen rust gunde – een fout ook van de ploegleiding. Als enige van de klassementsrenners, naast Richie Porte, reed hij immers ook de Tour de l’Ain én het Criterium du Dauphiné.
In de Tour de l’Ain stootte de Colombiaan twee keer op Primoz Roglic op een aankomst bergop. En in de Dauphiné gaf Bernal er na drie ritten de brui aan, nadat hij op de klim naar Saint-Martin-de-Belleville in de slotkilometer moest passen.
“Rugpijn”, klonk het bij Team INEOS. “Uit voorzorg afgestapt.” Al bleek het ook om overbelasting van de bilspier te gaan, een gevolg van te geforceerd op de fiets te zitten. Niet toevallig na ‘apocalyptische’ trainingsweken en drie opeenvolgende rittenkoersen.
Geen piekpower
Dat was ook in deze Tour te zien, ondanks alle voorbarige berichten dat Bernal in de derde week, op de hoge en lange Alpencols, zou toeslaan.
De titelverdediger ontbrak in elke bergrit de piekpower bij inspanningen van een halve minuut tot een minuut, kon zijn lactaatgrens niet richting maximumgrens jagen. Opvallend, als ‘kleine’ (1m75) renner, ook vaak zittend of vlug neerploffend in het zadel. Amper en danseuse, rechtstaand op de pedalen, gebruikmakend van zijn gewicht. Waardoor Bernal de explosieve versnellingen van Roglic en Pogacar niet kon beantwoorden. En hij zijn rug en bilspieren steeds meer ging forceren.
Tot op de Grand Colombier zijn lichaam, maar ook zijn mentale weerbaarheid, definitief knapte. En Egan Bernal vandaag uit de Tour stapte. Een illusie armer, maar een les rijker. Dat zelfs een supertalent als hij op zijn grenzen kan botsen, op en naast de fiets.
Een fout die ook teammanager Dave Brailsford zich moet aanwrijven. Van marginal gains bij Team INEOS geen sprake meer in deze Tour, alleen van substantial losses. En groot gezichtsverlies.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
