Julian Alaphilippe: ‘De Vlaamse en Waalse klassiekers ga ik niet nog eens combineren’

Exclusief voor Sport/Voetbalmagazine blikt Julian Alaphilippe terug op zijn jaar als wereldkampioen. ‘Of de regenboogtrui vleugels geeft, weet ik niet. Wat ik wel zeker weet, is dat de trui zwaar weegt.’

Julian Alaphilippe had al langer de status van druk gesolliciteerd renner, maar sinds hij een jaar geleden op het racecircuit van Imola de wereldtitel veroverde, is de aanvragenstroom een kleine tsunami geworden. Journalisten te woord staan gebeurt in gezamenlijke sessies via Zoom, slechts heel af en toe laat zijn agenda ruimte voor een exclusief interview één op één, zoals in aanloop naar het WK in Leuven met Sport/Voetbalmagazine.

De 29-jarige Fransman van Deceuninck – Quick-Step werkt die verplichte nummers keurig en professioneel af. In tegenstelling tot sommige van zijn voorgangers wekt de wereldkampioen een geïnteresseerde indruk en spant hij zich in om de pers met de nodige ‘quotes’ te bevoorraden. Zonder kapsones, als wil hij zijn bescheiden afkomst niet verloochenen.

In onze wielerspecial begin dit jaar stelde jouw neef en trainer Franck Alaphilippe dat jij iemand bent die ieder jaar nood heeft aan nieuwe uitdagingen. ‘In 2021 wordt Julians uitdaging de regenboogtrui eer te bewijzen, zoals hij ook in de Tour van 2019 iedere dag vocht om het geel te eren.’ Vind je dat je dit jaar die uitdaging hebt waargemaakt?

Julian Alaphilippe: ‘Dat was inderdaad mijn betrachting: in elke wedstrijd waar ik aan deelnam, de trui eer aandoen. Iedere wedstrijd verscheen ik aan de start met als doel alles te geven wat ik in mij had, ofwel om voor de ploeg te werken, ofwel om zelf voor een resultaat of de overwinning te gaan. Ik heb altijd het maximum gegeven. In die zin kan ik zeggen dat ik de trui eer heb aangedaan. Ik stond er vanaf mijn eerste wedstrijd tot vandaag. Ik ben heel tevreden met hoe het seizoen is verlopen.’

De Franse sportkrant L’Equipe bestempelde jouw seizoen nochtans als ‘vlees noch vis’.

Alaphilippe: ‘Ik vind dat nogal hard uitgedrukt. Men wil altijd maar meer, je seizoen is niet goed genoeg en dit en dat. Maar ik heb toch ook enkele mooie koersen gewonnen. Het lukte me om al te winnen tien dagen na mijn wereldtitel ( de Brabantse Pijl, nvdr), en ook dit jaar behaalde ik mijn overwinningen. Ik won een klassieker ( de Waalse Pijl, nvdr), een rit in de Tour, en heb de trui in elke wedstrijd geëerd: het had slechter gekund, hé. ‘

Er waren seizoenen dat je twaalf overwinningen behaalde. Dit jaar staat je teller op drie.

Alaphilippe: ‘Dat is zo, maar ik heb ook ervaren dat het niet eenvoudig is om te winnen in de wereldkampioenentrui. Het is een trui die veel dingen verandert, ook in koers: ik werd meer geviseerd, had minder vrijheid. Zou ik dit jaar meer wedstrijden hebben gewonnen zonder die trui? Dat weet ik niet. Dat kan niemand weten.’

Zijn er dit seizoen momenten geweest waarop je het gevoel had dat je door je trui werd verraden?

Alaphilippe: ‘Nee, nooit, want ik heb altijd gekoerst zoals ik voordien koerste. Ik ben dit jaar blijven aanvallen wanneer ik kon en waar ik moest. Dat was voor mij het belangrijkste: niets veranderen aan mijn manier van koersen. Daarom ook ben ik blij dat ik dit seizoen op deze manier heb afgewerkt. Ik ben in Imola wereldkampioen geworden door in de aanval te gaan. Ik ben dit jaar mezelf trouw gebleven, door aan te vallen, door in koers een actieve rol te spelen. Ik denk dat dit voor mij ook een manier was om plezier te blijven hebben.’

Welke dag had je dit jaar je beste benen?

Alaphilippe: ‘Daar moet ik even over nadenken, want er waren niet veel van dat soort dagen. ( lacht) Nee, ik ben echt diep gegaan toen ik de eerste rit won in de Ronde van Frankrijk. En ook op de Muur van Hoei in de Waalse Pijl, dat was echt tof. Verder zijn er nog dagen geweest dat het uitstekend draaide, zoals bij het begin van het seizoen in de Ronde van de Provence, vanaf de eerste rit en op de Mont Ventoux. Ik voelde me fysiek heel goed en genoot ervan om in de aanval te kunnen gaan en bergop de beste klimmers te kunnen volgen, ook al mondde dat niet in een overwinning uit en ging het daarna wat moeizamer.’

Eerst Luik en Lombardije

Je seizoensbegin was inderdaad veelbelovend, maar je kon die lijn niet meteen doortrekken.

Alaphilippe: ‘Nee, dat klopt. Na de Ronde van de Provence tot de klassiekers was een periode waarin ik op zoek was naar het goede gevoel. Ik was wat ziekjes en deed het op training wat rustiger aan om mijn lichaam herstel te gunnen. Bijgevolg was ik fysiek niet honderd procent toen ik weer in competitie kwam. Daarna volgden de wedstrijden elkaar in sneltempo op. Wanneer je de regenboogtrui draagt, wil je koersen en ben je blij dat je met die trui kunt koersen, ook al voel je je niet honderd procent. Ik heb het er niettemin goed van afgebracht, het had slechter gekund.’

Voor het eerst in je carrière combineerde je de Vlaamse en de Waalse klassiekers.

Alaphilippe: ‘De Vlaamse klassiekers zijn wedstrijden waar ik altijd al eens van wilde proeven. Vorig jaar was ik heel blij om de Ronde van Vlaanderen te mogen ontdekken, ook al was het die keer om de bekende reden een najaarskoers. Het was mijn laatste wedstrijd, en helaas eindigde ze met een val, terwijl ik in een positie zat om bij mijn eerste deelname op het podium te eindigen. Ik was dus heel gemotiveerd om er terug te keren. Tegelijk wist ik ook dat het dit jaar, op de traditionele datum, anders zou zijn. De Vlaamse klassiekers en de Ardennenklassiekers aan elkaar rijgen en in allebei fysiek honderd procent zijn: ik wist dat dit ingewikkeld zou worden.’

Hoe evalueer je dit experiment?

Alaphilippe: ‘Ik heb gedaan wat ik kon. Ik was blij dat ik de ploeg kon helpen, vooral met de overwinning van Davide Ballerini in de Omloop en die van Kasper Asgreen in de Ronde van Vlaanderen. Dat waren echt mooie momenten voor het team en voor mij. Daarna was het doel om voor winst te gaan in de Waalse Pijl en in Luik. Ik ben heel tevreden dat ik de Waalse Pijl opnieuw heb gewonnen. In Luik was ik natuurlijk wat ontgoocheld om zo dicht bij de overwinning te komen en er toch naast te grijpen. Maar ik ga niet beweren dat ik Luik niet heb gewonnen omdat ik de Vlaamse klassiekers heb gereden.’

Is de combinatie voor herhaling vatbaar?

Alaphilippe: ‘Het was leuk om in de regenboogtrui de Vlaamse en de Waalse klassiekers te combineren en ik ben blij dat ik het heb geprobeerd, maar ik denk niet dat ik het nog eens doe. De periode is te lang en de wedstrijden zijn te verschillend. Ik zet in het vervolg ofwel alles op de Vlaamse ofwel alles op de Ardennenklassiekers.’

Weet je al welke klassiekers je volgend jaar zult rijden?

Alaphilippe: ‘Dat is nog niet beslist, maar ik denk dat het de Ardennenklassiekers zullen worden.’

Dat zijn de klassiekers die je voorkeur wegdragen?

Alaphilippe: ‘Ik hou van alle klassiekers. Ik droom er nog steeds van om nog heel wat mooie klassiekers aan mijn palmares toe te voegen, net zoals ik ooit ook eens een rittenkoers van een week zoals Parijs-Nice zou willen winnen. Maar ik wil beginnen met Luik, en ook de Ronde van Lombardije.’

Stress en vermoeidheid

Je tweede piek van het seizoen, na de klassiekers, was naar goede gewoonte voor de Tour voorzien. Na je overwinning in de eerste rit was je opvallend emotioneel.

Alaphilippe: ‘Alleen al een rit winnen in de Tour voelt altijd heel bijzonder. Het was mijn zesde ritzege in de Tour en iedere keer bezorgde het me een onvergetelijke emotie. Maar nu de eerste rit winnen in de wereldkampioenentrui, wetende dat iedereen me na die finale en met die finish verwachtte, bovendien enkele dagen na de geboorte van mijn zoon… Ja, dat maakte me echt emotioneel.’

Je leek vertrokken voor een lang avontuur in het geel, misschien wel zoals in 2019. Hoeveel dagen dacht je zelf, ’s avonds na je ritzege in Landerneau, dat je de leiderstrui kon dragen?

Alaphilippe: ‘Ik vond het al heel bijzonder dat ik het geel had veroverd. Daarna wilde ik het zoals gewoonlijk van dag tot dag bekijken. Ik had geen idee of plan in mijn hoofd. Ik wist dat ook de tweede etappe op mijn lijf was geschreven. Ik heb het maximum gegeven, maar Mathieu van der Poel was simpelweg de sterkste. Dan kan je daar ook geen over spijt hebben.’

In het vervolg van de Tour leek je tegen een plafond aan te botsen, vergelijkbaar met wat je in de Tour vorig jaar overkwam.

Alaphilippe: ‘Ja, zo voelde het helemaal. Ik denk dat het kwam door de stress en de vermoeidheid die ik de weken voordien had opgestapeld, als wereldkampioen en als kersvers vader. Ik wilde de balans opmaken na enkele dagen Tour. In de tijdrit in de eerste week stelde ik vast dat ik goed was, maar niet helemaal zoals ik wilde zijn. Niettemin ben ik de Tour blijven rijden zoals ik dat altijd heb gedaan. Ik heb veel geprobeerd en alles gegeven, maar was fysiek niet meer in staat om het verschil te maken en nog een ritzege te behalen. Zo werd het uiteindelijk een heel lastige Tour en duurde het lang voor alles voorbij was, al was het voor mij tegelijk een genoegen om in de regenboogtrui te kunnen deelnemen. En met de ploeg beleefden we een geweldige Tour, met ook nog de vier ritzeges van Mark Cavendish en de groene trui tot in Parijs.’

Nog grotere uitdaging

Van een onderscheidende trui in de wielersport, zoals de regenboogtrui, beweert men weleens dat hij vleugels geeft. Anderen beklemtonen dan weer vooral hoe zwaar hij weegt. Als je nu de balans opmaakt, wie heeft er gelijk?

Alaphilippe: ‘Het blijft iedere wedstrijd en iedere dag op training een bijzonder gevoel om de trui te kunnen dragen. Alleen al naar de regenboogstrepen kijken geeft bijkomende motivatie. Maar om nu te zeggen dat hij vleugels geeft?

‘Wat ik wel zeker weet, is dat de trui heel zwaar weegt. Ik werd veel drukker gesolliciteerd, ook buiten de koers. Op stage bijvoorbeeld was ik nog druk in de weer met fotoshoots wanneer de ploegmaats al op de massagetafel lagen. De wereldkampioenentrui zadelt je ook met veel meer druk en stress op. Als je in vrijwel iedere wedstrijd wordt verwacht het goed te doen of te winnen, en zelf wil je dat ook nog eens, dan wordt het juist moeilijker om te winnen.’

Was je verrast over het gewicht van de trui?

Alaphilippe: ‘De wereldtitel behalen was het grootste doel dat ik me in mijn carrière had gesteld. Allereerst was ik dus super blij dat ik dat had bereikt. Maar anderzijds besefte ik ook wel dat dit sowieso iets ging veranderen, dat de trui eer aandoen en overwinningen blijven behalen zo mogelijk nog moeilijker zou zijn. Een uitdaging die niet op voorhand was gewonnen.’

Zou het een soort bevrijding zijn, mocht je in Leuven de trui verliezen?

Alaphilippe: ‘Moeilijk te zeggen. Misschien een bevrijding in de zin dat je minder wordt gesolliciteerd en minder druk ervaart. Nu, ik ben ook wel iemand die erin slaagt om die dingen los te laten. Ik wist dat de enige manier om daarin te slagen was voort te doen zoals ik deed, ook al veranderde mijn trui. Hard werken en in de koers plezier beleven, daar kwam het op aan. Ik ben mezelf gebleven, niet alleen in mijn manier van koersen, zoals ik daarstraks al aangaf, maar ook in mijn omgang met de media en andere aanvragen.

‘Anderzijds is het ook zo dat wanneer je aan de start staat van een WK, je ervan droomt om de regenboogtrui te winnen. Ik zal dan ook alles geven om mijn titel te verlengen. Als het me niet lukt, zal ik daar geen spijt van hebben, omdat ik mijn best zal hebben gedaan en heel blij zal kunnen terugblikken op wat ik dit jaar heb meegemaakt. Maar het blijft een emblematische trui die doet dromen, de mooiste in de wielersport. Ik zeg niet nee tegen een nieuw jaar in de regenboogtrui.’ ( lacht)