Wielrenner Jurgen Roelandts raakt niet op tijd klaar voor de start van het Belgische wielerseizoen.
Wielrenner Jurgen Roelandts (Lotto-Belisol) werd maandag opgenomen in het ziekenhuis van Aalst na klachten over duizeligheid. Na grondig onderzoek werd duidelijk dat een deel van zijn kleine hersenen een tijd lang zonder bloed heeft gezeten. Oorzaak? De wervelbreuk die hij opliep tijdens Tour Down Under.
Tot maandag verliep Roelandts’ revalidatie voorspoedig: verwacht werd dat hij met de ploeg naar Algarve zou afreizen ter voorbereiding van het nieuwe seizoen. Volgens ploegdokter Jan Mathieu kan hij de Vlaamse openingsklassiekers vergeten. “Donderdag zal pas duidelijk zijn hoe het verdere herstelproces zal verlopen en wanneer Jurgen opnieuw de fiets op kan”, klinkt het bij Lotto-Belisol.
Bloedtoevoer geblokkeerd
Het bloedtekort werd veroorzaakt door de volledige afsluiting van een bloedvat dat in verbinding staat met de hersenen. “Bij een nekfractuur bestaat altijd het risico dat ook andere structuren beschadigd zijn”, geeft neurochirurg prof. dr. Johannes van Loon (KUL) aan. De ernst van de situatie is voorlopig nog onduidelijk en hangt af van verschillende factoren.
“Er zijn twee belangrijke bloedvaten die zorgen voor bloedtoevoer naar de hersenen. Als een van deze bloedvaten geraakt is, kunnen we alleen maar hopen dat het andere bloedvat de functie van het beschadigde bloedvat kan overnemen”, aldus prof. dr. Van Loon. “Bovendien hangt het er ook van af hoelang het deel in de kleine hersenen zonder zuurstof heeft gezeten. Als dat een hele tijd geduurd heeft, kan er definitieve schade optreden.”
Dubbelzicht
Schade aan de kleine hersenen kan onder andere voor evenwichtsstoornissen en een verminderde coördinatie van handbewegingen zorgen. Dat Roelandts nog last heeft van dubbelzicht wijst, volgens de neuroloog, mogelijk op een probleem in de hersenstam. Dit deel van de hersenen verzorgt de reflexmatige en willekeurige oogbewegingen.
“Laten we hopen dat het niet zo is want als je dubbel ziet, is fietsen bijna onmogelijk. En vooral heel gevaarlijk”, besluit Van Loon. “Als hij geen blijvende schade heeft opgelopen, zal zijn revalidatie veel langer duren dan voorzien maar de kans op een volledig herstel is reëel.” (MLA)
