Niemand was completer dan Roger De Vlaeminck

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Een opmerkelijk gegeven in de wielersport is het wel dat met Mathieu van der Poel en Wout van Aert twee veldrijders mee de exponenten zijn van een nieuwe lichting. De Nederlander is bovendien ook nog een goede mountainbiker en is de meest veelzijdige renner van dit moment.

Toch is een bundeling van verschillende disciplines niet nieuw. Roger De Vlaeminck deed het in zijn glorieperiode voor. Hij was een uitstekende veldrijder (twee keer Belgisch kampioen en één keer wereldkampioen, telkens bij de amateurs) en bouwde op de weg een fantastische carrière uit. Ooit stapte hij van het veld over naar de Ronde van Mallorca die hij won, waarna hij met Patrick Sercu aantrad in de zesdaagse van Antwerpen en weer triomfeerde.

Roger De Vlaeminck is na Eddy Merckx de meest succesrijke klassieke renner uit de wielergeschiedenis. En hij is de meest complete coureur aller tijden. Niemand kon zo snel een gat dichtrijden als hij. Uitzonderlijke dingen deed hij al in het begin van zijn carrière. Hij won in 1969 zijn allereerste wedstrijd bij de profs, de Omloop Het Volk. De Vlaeminck had tot dan nog nooit een koers van meer dan 200 kilometer gereden. De dag nadien nam hij deel aan een veldrit in Overboelare en finishte als tweede, na zijn broer Eric. Goed twee maanden later werd Roger De Vlaeminck in Namen voor de eerste keer Belgisch kampioen. Op twee kilometer van het einde stoof hij weg uit het peloton.

Roger De Vlaeminck gold als een vrijgevochten kampioen. Hij droeg het hart op de tong en was niet bang van stekelige uitspraken. Door zijn houding werd hij zowel aanbeden als verguisd. Woede was voor De Vlaeminck een brandstof om boven zichzelf uit te stijgen. Zoals in de Ronde van Zwitserland 1975. Zijn in een dopingaffaire verwikkelde broer Eric was toen net gearresteerd. Voor de start van de eerste rit duwde Merckx hem een krant onder de neus. Op de eerste pagina stond een foto van Eric die geboeid werd weggeleid. Roger dacht dat de aarde onder zijn voeten weggleed. Maar op hetzelfde moment kwam er een dusdanig gevoel van kwaadheid in hem op dat hij in die rit, die nochtans over een aantal cols voerde, iedereen naar huis reed. Het was een van zijn zes etappeoverwinningen. De Vlaeminck won de Ronde van Zwitserland met veel overmacht.

Roger De Vlaeminck is altijd een man van uitersten geweest. Hij kan tevreden zijn met zijn carrière, ook al komt in interviews vaak een wrang gevoel boven. Het feit dat hij geen wereldtitel veroverde bijvoorbeeld, blijft aan hem knagen. Het is inderdaad een blinde vlek op zijn palmares. Nooit heeft Roger De Vlaeminck, vandaag 72 jaar, zichzelf bewierookt, ook al deed zijn attitude anders vermoeden. In interviews merkte je ook dat hoogmoed, in weerwil met zijn onbezonnenheid, niet bij hem paste. Roger De Vlaeminck wilde vooral geliefd zijn. Daarom ook kwam hij even terug nadat hij al was gestopt. Hij kon het applaus moeilijk missen.