Het sportmoment van Jacques Sys: het werelduurrecord van Victor Campenaerts. En de voorbereiding op die expeditie.
Een zonderling is Victor Campenaerts altijd geweest. Hij houdt ervan zich op te sluiten in zijn eigen wereld. Trainen, gezond eten, op tijd in bed liggen en zich bijna alles ontzeggen wat het leven mooi maakt, hij heeft er geen moeite mee. Door zijn relatie met zwemster Fanny Lecluyse leeft hij in een wereld waarin topsport centraal staat.
Nooit moet Campenaerts zich zo hebben teruggetrokken als in zijn voorbereiding op het werelduurrecord. Weken en weken toefde hij voor een hoogtestage in Namibië, met alleen dat ene doel voor ogen. Hij wist dat hij het vorige record van Bradley Wiggins (54,526 kilometer) zou overtreffen, zoals hij ook vaak voor een tijdrit aankondigt dat hij gaat winnen. En hij genoot van die stage, van het doorboren van de pijngrens, in de relatieve eenzaamheid, ver weg van de buitenwereld. Want in een soort monomaan streven wil Campanaerts zijn limieten aftasten, met moed en soms overmoed, met gebetenheid en verbetenheid.
Die zestig minuten in Mexico, op 16 april 2019, toonde Victor Campenaerts nog maar eens dat hij de kunst van het afzien beheerst. Het waren indringende beelden: nadat hij het werelduurrecord op 55,089 meter had gebracht, brak er op en rond de piste een oorverdovend lawaai uit. Heel anders dan tijdens de recordpoging toen het op vraag van Campenaerts muisstil bleef. Het maakt zijn prestatie, in een decor van kilte, nog bewonderenswaardiger. Nadien kwam het opgespaarde geluid van dat één uur zwijgen er met volle kracht uit.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier