Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, haalt anekdotes op bij de start van het klassieke wielervoorjaar.
Zaterdag loopt wielerminnend Vlaanderen weer uit voor de Omloop het Nieuwblad. Alsof iedereen uit een winterslaap ontwaakt, alsof de levenskracht terug is. Het publiek verdringt zich rond de rennersbussen, er hangt een sfeer van vrijheid en blijheid in de lucht. Het is een jaarlijks terugkerend ritueel. Ook bij de volgers. Met een haast kinderlijke vreugde verheugen ze zich op een lang seizoen.
Renners willen er wel eens over klagen dat ze van februari tot oktober moeten presteren. Het is vroeger nooit anders geweest. Sterker zelfs: aan een slopend wegseizoen breiden sommigen nog een wintercampagne. Roger De Vlaeminck bijvoorbeeld die dan een sliert veldritten afwerkte.
Maar haast ongeëvenaard moet het record geweest zijn dat Patrick Sercu in 1974 vestigde. Hij reed, in een periode dat deze wedstrijden nog bloeiden, elke winter vijftien zesdaagsen. Toen hij eind november in de zesdaagse van Gent moest starten, vond Sercu aanvankelijk nooit de juiste pedaalslag. Hij mocht zich toen gelukkig prijzen dat hij met een ervaren pistier als de Duitser Sigi Renz reed. Eén dag na Gent begon de zesdaagse van Zürich. Sercu zat zo door zijn krachten heen dat hij om drie uur ’s morgens de organisator uit zijn bed belde om hem te vertellen dat hij forfait moest geven. Het was de eerste en enige keer in zijn loopbaan dat zoiets gebeurde. Sercu had dat jaar liefst 223 wedstrijden gereden.
Het paste bij het karakter van de West-Vlaming. Hij kon geen twee weken zonder koers. Anders werd hij ziek. Natuurlijk valt deze periode niet te vergelijken met het huidige tijdsbeeld. Patrick Sercu dook van de piste de weg op. Na de zesdaagse van Milaan startte hij ooit in de Ronde van Sardinië, een meerdaagse etappekoers die als voorbereiding op Milaan-Sanremo gold. Hij won deze wedstrijd en eindigde in een 20 kilometer lange tijdrit zelfs tweede na Eddy Merckx. Een pistier als winnaar van een rittenkoers, veel is er ondertussen veranderd.
De passie van Sercu bleef altijd naar de piste uitgaan. Ook al bleven de meer dan 1000 nachten in rokerige wielerbanen en de ontelbare aflossingen tijdens ploegkoersen niet zonder gevolgen. Sercu had last van rugpijn en andere kwalen. Hij nam het erbij. Zijn hart bloedt nog altijd als hij ziet hoe vele zesdaagsen de afgelopen jaren een stille dood stierven.
Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al ruim 40 jaar in de journalistiek, graaft iedere zaterdag in zijn archief
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
