Memorabele kampioenschappen van Wout van Aert, deel 2: ‘Zoveel stress dat mijn pacemaker in actie schoot’

© belga
Jonas Creteur
Jonas Creteur Sportredacteur bij Knack.

In aanloop naar het WK veldrijden blikken we met Roger De Bie, de schoonvader van Wout van Aert en van 2013 tot 2019 een van zijn vaste mecaniciens in het veld, in vijf afleveringen terug op enkele memorabele kampioenschappen uit de carrière van de Kempenaar. Vandaag: de BK’s in Erpe-Mere en Lille, in 2015 en 2016.

Roger De Bie: ‘In zijn eerste seizoen bij de profs won Wout voor Nieuwjaar negen van zijn twaalf wedstrijden bij de elite en zes van zijn acht crossen bij de beloften. Torenhoog favoriet dus voor het BK bij de profs in Erpe-Mere, en dat op zijn pas twintigste. Té veel druk om goed te zijn. Ook omdat de mannen van Sunweb alle druk bij Wout hadden gelegd, maar wel met geslepen messen klaarstonden om hem bij de minste hapering neer te sabelen.’

‘Al van bij de verkenning verliep het niet vlekkeloos: afgebroken derailleur, op een heel vreemde plaats aan het kader. Bovendien stonden wij niet klaar in de materiaalpost – wat al uitzonderlijk was – en dus moesten we als gekken naar daar lopen om Wout zo vlug mogelijk te depanneren. Een voorteken? Volgens Henk (Van Aerts, vader, nvdr) was Wout voor de cross al wat van zijn melk.’

‘In het begin van het BK leek hij nochtans supersterk, op een bijzonder zwaar modderparcours met veel loopstroken, hem op het lijf geschreven. Wout kreeg op een bepaald moment echter kettingproblemen en moest wisselen. In een materiaalpost waar de hectiek niet te overzien was: een modderpoel waar we tot dertig centimeter diep in de grond zakten, met amper hogedrukspuiten om alle fietsen tijdig proper te maken. Zoveel stress dat mijn hart ervan oversloeg en ik even zuurstof tekort kwam. Mijn pacemaker, die ik al sinds mijn 35e heb, moest zelfs in actie schieten.’

‘Ook Wout moest op het einde naar adem happen. Klaas Vantornout zag zijn kans om naar de Belgische titel te snellen. Wout eindigde uiteindelijk ‘pas’ als derde, na Tom Meeusen. Allicht niet puur door de stress, anders had hij niet zo lang meegestreden voor de medailles. Maar het was wel een factor, ja.’

‘Achteraf gezien een leerrijke ervaring, want Wout is daarna begonnen met sessies bij psycholoog Rudy Heylen. Hij had van andere renners gehoord dat hen dat geholpen had. Misschien ook eens proberen, dus. Wout heeft immers op veel vlakken altijd progressie proberen te maken. Ook op mentaal gebied. En het wierp zijn vruchten af. Rudy Heylen leerde hem beter te focussen, voor en tijdens een cross, om zo stresserende gedachten af te houden. De juiste man op het juiste moment.’

‘Al mag je ook de rol van Niels Albert (Van Aerts ploegleider bij Crelan-Vastgoedservice, nvdr) in Wouts eerste profjaren niet onderschatten: een kerel van kwinkslagen, maar als het erop aankwam, sloeg hij de nagel op de kop en was hij zeer perfectionistisch met alles bezig.’

Darmkanker bij pa Henk

‘De ultieme test voor Wout volgde het jaar erna: op het BK in Lille, in eigen gemeente. De druk was nog groter dan in Erpe-Mere. Maar Wout werkte het met brio af. Zelfs een spectaculaire buiteling en een kapot stuur konden hem niet uit zijn lood slaan toen hij alleen voorop reed. Terwijl wij in de materiaalpost dachten: het zal toch niet wéér verkeerd aflopen…?’

‘Neen, dus. Wout behield zijn focus en won voor eigen volk. Nooit klonk het gejuich van de toeschouwers in Lille zo luid. Je hoorde hen zelfs tot aan de andere kant van de vijver – en die is groot.’

Memorabele kampioenschappen van Wout van Aert, deel 2: 'Zoveel stress dat mijn pacemaker in actie schoot'
© BELGA

‘Niet toevallig liet Wout, met het vorige BK in gedachten, zijn tranen de vrije loop aan de finish. Al hadden die tranen nog een andere reden: bij zijn pa, met wie Wout een héél goeie band heeft, was enkele weken ervoor darmkanker vastgesteld. Na het seizoen zou Henk geopereerd worden. Toch stond hij op dat BK in de materiaalpost. Zich sterk houdend voor Wout, ook de dagen voor het BK. Toen Wout dan effectief zijn eerste Belgische titel behaalde, laaiden ook bij Henk, bij de héle familie, de emoties hoog op.’

‘Nog altijd is het een van zijn mooiste zeges. Ook omdat er ’s avonds in het parochiecentrum van Lille, waar ook zijn supportersclub gevestigd was, een groot feest volgde. En drie weken erna nog één, na Wouts eerste wereldtitel in Heusden-Zolder. Terwijl hij toen nog altijd pas 21 jaar was. Hij is in een heel rap tempo volwassen geworden, misschien zelfs moeten worden. Anderzijds is hij daardoor nu, op zijn 27e, mentaal zo sterk, bestand tegen alles – bijna toch.’

Lees meer over:

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content