Vlaams theater zonder publiek

‘De Ronde is in deze tijden tijden niet langer een koers die de hersenen reinigt. Het zorgt hooguit even voor afleiding’, denkt hoofdredacteur Jacques Sys.

Heel anders zal het zijn, als de Ronde van Vlaanderen in een stil en kil decor wordt gereden, midden oktober in plaats van begin april. Eigenlijk gaf deze wedstrijd na een barre winter iedereen de nodige levensvreugde terug, de lente was weer in het land, de mensen verzamelden zich op de hellingen, spraken elkaar aan, er waren geen sociale klassen, ze keken samen naar een stuk Vlaams theater. Nu zullen ze vooral op televisie zien hoe het peloton op ruige kasseien bonkt, langs kronkelende wegen en stekelige hellingen, ruim zeven uur lang strijdend en lijdend in een onvervalste uitputtingsslag.

Ooit was de Ronde van Vlaanderen een wedstrijd met een sociale meerwaarde, een koers die bijdroeg tot de ontbolstering van een toen achtergesteld gebied, met renners die zich in de prehistorie van het wielrennen zouden opwerpen tot het model van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd. Met het nodige gevoel voor epiek en romantiek verhaalde Karel Van Wijnendaele, journalist en stichter van deze Vlaamse saga, via poëtische volzinnen over de heldendaden van de renners. Sinds Van Wijnendaele in 1913 voor het eerst het peloton de weg opstuurde met de historische woorden Heren Vertrekt dwaalt zijn geest nog altijd rond tijdens deze wedstrijd. Ook vandaag wordt er nog altijd naar beeldrijke taal en flamboyante omschrijvingen gegrepen om deze koers te typeren. De Ronde van Vlaanderen geniet door de jaren heen een bijna devote bewondering. Het is een wedstrijd met een onaantastbare status, een familiefeuilleton, een ontroerend mooie strijd tegen een overweldigend decor, een roman met een onuitputtelijke grondstof om over te berichten.

De legende blijft, de Ronde van Vlaanderen blijft een wedstrijd die in nostalgie baadt en waaraan vergeelde herinneringen kleven. Maar de beleving zal anders zijn. Geen enthousiasme langs de weg, geen mensen die voor heel even de werkelijkheid verdringen en zich totaal focussen op de koers en de renners, de Ronde van Vlaanderen is in deze tijden die bol staan van de onzekere tijden niet langer een koers die de hersenen reinigt. Hooguit zorgt dit wielermonument even voor afleiding. Ook al zal er weer uitvoerig worden geschreven en gejubeld over de heldendaden van de renners, van deze nieuwe generatie die het wielrennen een andere elan geeft.