Wegens de ingekorte etappe is de kans op aardverschuivingen in het klassement zeer klein geworden. Met de hulp van ploegmaat Geraint Thomas moet Egan Bernal zijn gele trui kunnen veiligstellen.
Zaterdag 27 juli – Albertville – Val Thorens (130 km)
Dit had een etappe van 130 km moeten worden, met na de start in Albertville twee cols: de Cormet de Roselend en de Col du Tra. Door aardverschuivingen en modderstromen worden de twee beklimmingen (die zelfs al bij ‘normaal’ weer zeer verraderlijke afdalingen hebben) geschrapt en wordt de rit ingekort tot etappe van 59 kilometer. Met een vlakke aanloop na de start in Albertville (om 14.30 uur) en dan de slotklim naar Val Thorens.
Die is liefst 33,4 kilometer lang, tot in het hoogste skistation in West-Europa, gelegen op 2365 meter. Het is zo de op twee na hoogste Touraankomst ooit. De finish lag alleen in 2011, op de top van de col du Galibier (2645 meter) en in 1986, bovenaan de col du Granon (2413 meter), nog hoger.
Gezien de lengte is het gemiddelde stijgingspercentage laag (5,5%), maar dat is wat misleidend door enkele vlakkere stukken. Sommige kilometers (onder meer de laatste) knikken wel tot 7 à 9 % omhoog. Al is de vraag of dat tot grote verschillen tussen de klassementsrenners zal leiden, zeker nu de twee voorafgaande cols geschrapt zijn. Het wordt dus ‘slechts’ een inspanning van ruim een uur.
Dat moet perfect te controleren zijn door Team INEOS, van nieuwe geletruidager Egan Bernal. De Colombiaan toonde zich de voorbije twee dagen bergop duidelijk de beste, en ploegmaat Geraint Thomas heeft zijn steun (eindelijk) toegezegd. Met de hulp van de andere INEOS-renners moet hij het geel definitief kunnen veiligstellen.
Niemand anders lijkt immers in staat om de Colombiaan bergop te bedreigen – zeker nu Thibaut Pinot moest opgeven na een spierscheur. Steven Kruijswijk zal misschien nog iets proberen, maar dan vooral om Julian Alaphilippe (als tweede nog 40 seconden voor hem in het algemene klassement) van het podium te stoten. Dat zal door het verdwijnen van de eerste twee cols wel moeilijker worden. De Fransman zal zo frisser aan de slotklim kunnen beginnen.
Grootste risicofactor wordt ook hier het weer: temperaturen tot hoogstens 10 graden, en opnieuw onweersdreiging. Die temperatuurshock kan een vreemd effect sorteren op de afgepeigerde rennerslijven, zelfs al gaat het bergop.
De triomf van Cacaito
De slotklim wordt in het begin wel via een andere zijde beklimmen (via Saint-Laurent-de-la-Côte) dan in 1994, de enige keer dat de Tour in Val Thorens finishte. In 1979 lag de eindstreep in het lagergelegen skistation Ménuires (1746 meter), waar Lucien Van Impe won voor Bernard Hinault en de pas 22-jarige Claude Criquielion.
Vijftien jaar later triomfeerde in Val Thorens Nélson Cacaito Rodríguez, het Colombiaanse klimmertje van ZG Mobili, voor Pjotr Oegroemov, na een vlucht van 90 km die vertrok op de col de Madeleine. Oegroemovs Gewissploegmaat Bjarne Riis was aanvankelijk mee, maar moest richting Val Thorens afhaken, na veel werk voor zijn kopman. Rodríguez, die in het wiel was blijven zitten, profiteerde in de sprint.
Achter hen maakte Marco Pantani een grote remonte, nadat hij op de eerste col van de dag, de Glandon, was gevallen en zijn knie en neus blesseerde. In de afdaling keerde hij terug en op de slotklim vloog Il Elefantino weg.
Te laat voor de ritzege, maar de Italiaan pakte wel anderhalve minuut op Virenque, Indurain en Zülle. Na een rit van 149 km eindigden liefst 68 renners toen buiten tijd, maar zij kregen clementie van de jury, omdat de groep groter was dan 20 procent van het peloton.
Oleg Tinkov
Een kwarteeuw later is de Tour terug, nadat Val Thorens zich al vier jaar kandidaat gesteld had. Burgemeester André Plaisance wil immers de zomeractiviteiten in het mondaine skistation uitbreiden en mikt daarvoor op de wielertoeristen.
Oleg Tinkov, de eigenaar van het voormalige wielerteam met onder meer Peter Sagan, zal het graag horen. Hij verhuurt in Val Thorens luxeappartementen, genaamd La Datcha. Wees dus niet verrast als in beeld plots een excentrieke, gekke Rus opduikt.
Maar de echte ster wordt allicht Egan Bernal, die zonder ongelukken en valpartijen naar zijn eerste eindzege in de Tour zal klimmen.
Al weet je in deze Tour vol dramatiek nooit.
