Met zijn triomf in de Ronde van Spanje zorgde Simon Yates voor een Britse grand slam in de drie grote rondes van dit jaar. Dat is niet de enige opvallende vaststelling. Tien zaken die u nog mag/moet onthouden na de Vuelta 2018.
Dat de Britten niet alleen met 3 verschillende renners die 3 grand tours wonnen, maar zelfs de laatste 5 (inclusief Tour en Vuelta 2017, door Chris Froome). Twee primeurs in de wielergeschiedenis. En dat amper 13 jaar nadat er aan de Giro van 2005 welgeteld 2 Britten deelnamen ( Charly Wegelius werd 46e, Bradley Wiggins 123e), aan de Vuelta 1 (Wegelius eindigde als 60e) en aan de Tour zelfs 0.
Dat Yates, na zijn late Giro-inzinking, nu beloond werd voor meer aanvallende voorzichtigheid. En zo de eerste in Engeland geboren Britse winnaar van een grote ronde werd. (Wiggins zag het levenslicht in Gent, Froome in Kenia en Geraint Thomas in Wales.)
Dat Enric Mas (23 jaar en 8 maanden) met zijn 2e plaats de jongste renner werd op het podium van een grote ronde sinds Nairo Quintana in de Tour 2013 (toen 23 jaar en 5 maanden). En Patrick Lefevere, na Rigoberto Uran (2e Giro 2014) weer een ronderenner heeft – een zéér beloftevolle zelfs.
Dat met, naast Mas, eindwinnaar Yates (26) en Miguel Angel López (24) de generatiewissel lijkt ingezet in het rondewerk. Het podium van 2018, is, na dat van 1936, zelfs het op een na jongste in de Vueltageschiedenis en het jongste podium in een grote ronde sinds de Giro van 1965.
Dat Team Sky geen enkele rit won, voor het eerst in een grand tour sinds de Vuelta 2014. Kopman David De La Cruz redde enigszins de eer met een 8e plaats.
Dat Alejandro Valverde (38!) als eerste renner ooit voor de 10e maal in de top 10 eindigde in de Vuelta en in zijn carrière nu exact 100 keer in de top 10 van een Vueltarit finishte, goed voor liefst 41 % van zijn 245 afgewerkte ritten in lijn.
Dat de Spanjaard uiteindelijk op de 5e plaats strandde, waardoor Movistar met zijn beruchte drietand Valverde/ Mikel Landa/ Quintana in 2018 geen enkele podiumplaats in een grote ronde bekleedde. Richard Carapaz deed met een 4e stek in de Giro zelfs beter dan de Grote Drie.
Dat Thomas De Gendt zich al voor de 6e keer in zijn loopbaan tot bergkoning kroonde in een rittenwedstrijd, waarvan 3 maal dit jaar (na Parijs-Nice en de Ronde van Romandië), en voor het eerst in een grote ronde (na 13 eerdere deelnames). En dat het dus absurd is dat hij niet geselecteerd werd voor het zwaarste WK in 20 jaar.
Dat Dylan Teuns met een 33e plaats 1e Belg werd in de eindstand, waardoor voor het eerst sinds 2003 dit jaar geen enkele landgenoot in de top 25 eindigde van een grote ronde, na Ben Hermans (45e in de Giro) en Greg Van Avermaet (28e in de Tour). In 2003 was de droefenis wel nog groter: Stremersch 68e in de Giro, Brandt 52e in de Tour en Van Goolen 42e in de Vuelta, en bovendien geen enkele ritzege.
Dat Jelle Wallays in deze Vuelta en Tim Wellens in de Giro België dit jaar van die schande bespaarden. Door de triomf van Wally won er in de laatste 4 edities van de Vuelta minstens één landgenoot een etappe (na 3 in 2017, 4 in 2016 en 1 in 2015). Slechts 1 keer viel dat al voor in een grote ronde sinds 2000: van 2009 tot 2012 in de Giro.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
