De aanvaller van Manchester City, die aan het begin van het toernooi nog Lautaro Martinez speelde, profiteerde van de vertrouwenscrisis bij de Interspeler en greep zijn kans om de nieuwe aanvalsleider van Argentinië te worden. En hij heeft de Albiceleste ook nog eens nieuw leven ingeblazen. Een analyse.
Lautaro Martinez, het broertje van Romelu Lukaku in de aanval van Inter, leek het probleem van de nummer negen-positie bij zijn nationale ploeg te hebben opgelost. Na Gabriel Batistuta of Hernan Crespo slaagde Argentinië er nooit echt in om een nieuwe topspits voort te brengen. Al had je wel enkele toppers, denk maar aan Gonzalo Higuain of Mauro Icardi, die erop los scoorden in de Serie A maar bij de nationale ploeg slechts een schim van zichzelf waren. En vergeet vooral Sergio Agüero niet, maar ook hij kon nooit echt overtuigen bij de de tweevoudige wereldkampioen.
Argentinië was de laatste jaren dan ook wanhopig op zoek naar een oplossing voor het probleem. Het probeerde zelfs Dario Benedetto uit, een absoluut idool van de Bombonera bij Boca Juniors, maar tich van een te laag niveau om mee te doen voor de grote prijzen.
Lautaro arriveerde dan als redder, dankzij zijn optredens naast Lukaku, waardoor de Nerazzurri opnieuw de scudetto wonnen. Hij begon als topschutter van bondscoach Lionel Scaloni aan de Copa América van 2021, maar kon zijn goeie vorm niet doorzetten en werd zelfs voor de derde groepswedstrijd uit de ploeg gezet. Het deed hem duidelijk goed, want in de twee volgende wedstrijden scoorde hij maar liefst drie keer. Daarna volgden nog vijf treffers en twee assists tijdens de WK-kwalificaties en was het dus logisch dat hij als dé spits aan dit WK begon.
De een zijn dood…
Maar Lautaro bleek niet op de afspraak te zijn. Nadat hij in de eerste wedstrijd tegen Saudi-Arabië twee dolpunten zag afgekeurd worden voor buitenspel verdween de man van Inter naar de bank. En als invaller kon hij ook niet al te veel klaarspelen. Tegen Australië in de 1/8 finales miste hij drie torenhoge kansen. De kritiek barste los op de sociale media.
Ondertussen ontpopte Alvarez, de 22-jarige aanvaller van Manchester City, zich tot dé spits van de ploeg met twee doelpunten. De man die als 11-jarige in een video nog droomde om mee te mogen doen aan een WK, ziet dat nu allemaal werkelijkheid worden. Meer nog, hij is de geluksbrenger van de ploeg geworden. In de laatste groepswedstrijd tegen Polen begon hij aan de aftrap en verdubbelde hij de voorsprong na een perfecte service van Enzo Fernandez, de andere grote Argentijnse belofte. En in de 1/8 finales deed hij dat gewoon nog eens over tegen Australië.
De transfer van Alvarez in januari van dit jaar naar Man. City bleef bijna onopgemerkt in de media, overschaduwd door de meer glamoureuze komst van Erling Haaland tijdens de zomermaanden. De miljardairs van City moesten slechts 18,5 miljoen euro op tafel leggen om de Argentijnse spits naar Engeland te halen. Het bewijs dat de Citizens niet alleen over vrijwel onbeperkte middelen beschikken om sterren aan te trekken, maar ook over een scoutingdienst die andere goudklompjes kan opgraven tegen een redelijke prijs.
Al had het niet veel gescheeld of Alvarez had nu in het witte truitje van Real gespeeld. Op zijn 11e slaagde hij al bij de tests van de Koninklijke, met twee doelpunten in vijf wedstrijden in een jeugdtoernooi dat door de Spaanse reuzen werd gewonnen. Er kwam nog geen contract van omdat de club geen buitenlandse jongeren onder de 13 mocht aannemen.
Alvarez werd nog niet de volgende Galactico, maar keerde enkele jaren wel terug naar Madrid voor de finale van de Copa Libertadores. In een volledig Argentijnse finale tussen zijn River Plate en Boca Juniors trok de ploeg van Alvarez aan het langste eind. Meteen een grote trofee op de kast van de nog maar 18-jarige Alvarez die nog maar vier officiële wedstrijden had gespeeld voor River Plate.
Goeie loper
Het was het begin van een succesvolle carrière in eigen land. Toen hij in januari dit jaar afscheid nam van de club had La Araña (‘de spin’) een 54 doelpunten en 31 assists in 122 optredens op zijn naam voor de club. Toen al maakte hij deel uit van het Argentinië dat in 2021 de Copa América won, al kwam hij maar 34 minuten in actie in de groepswedstrijd tegen Bolivia. En nu is Alvarez al niet meer weg te denken uit de Argentijnse basisopstelling.
‘Scaloni besloot Julian in te zetten omdat hij beter combineert met Messi, Di María en Alexis Mac Allister’, verklaarde Batistuta voor de Argentijnse tv de keuze voor de youngster. ‘Hij weet hoe hij zich in het spel moet voegen en op de juiste moment naar de juiste plaats moet lopen voor Messi. Scaloni was op zoek naar die eigenschappen en vond ze in Julian.’
Alvarez toonde die kwaliteiten al tegen Saudi-Arabië en vooral tijdens zijn invalbeurt tegen Mexico, toen de Albiceleste moeite hadden om hun blok open te breken. Hij was het die de juiste beweging maakte in de zestien, twee verdedigers met zich mee trok en Messi zo de ruimte gaf om de 1-0 te maken. Het was voor de helft zijn goal, ook al had hij de bal geen seconde geraakt.
Tegen Australië in de 1/8 finales scoorde hij het tweede doelpunt van Argentinië toen hij samen met Rodrigo de Paul Mathew Ryan tot een foutje dwong. De keeper van Kopenhagen blunderde en werd in geen tijd uitgespeeld door het duo. Het is een van de sterktes van Alvarez: de tegenstander het leven zuur maken wanneer die in balbezit is. Dan neemt hij de bal af en kan hij zelf nauwkeurig andere spelers vinden of diep lopen en zelf gevonden worden.
Het zijn allemaal kwaliteiten die van hem dé spits van Argentinië maken. Maar is hij ook al goed genoeg om een derde ster toe te voegen aan het blauw-witte logo?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier