De eerste maanden van Eden Hazard in Madrid: een reconstructie

De kleedkamer van Real, zijn band met Zidane, het doel van de Champions League en zijn voedingsprogramma: ziehier de geheimen van de eerste maanden van de Madrileense nummer 7 sinds zijn aankomst in het Witte Huis.

Parijs, 18 september. In zijn eerste wedstrijd in de Champions League bijt Real Madrid in het zand. De score laat weinig aan de verbeelding over: 3-0. Het Parijse middenveld overvleugelt de tegenstand die avond. In de 91e minuut, wanneer de Madrileense desorganisatie compleet is, maakt Thomas Meunier na een één-twee met Juan Bernat de laatste goal van de avond. Parijs in euforie, bij Real weten ze niet waar ze het hebben. Te midden van die chaos: Eden Hazard, wiens eerste basisplaats in het witte shirt een bittere smaak nalaat. De Spaanse krant Marca schrijft: ‘Dit was voor hem het moment om te tonen dat hij een Galáctico is en je zag hem bijna niet.’ De Franse krant L’Equipe geeft hem een beoordeling van 2 op 10. Hazard lijkt totaal uit vorm en is niet in staat om op zijn flank het verschil te maken. De sociale media sparen hem niet en de karikaturen van een dikke Hazard doen de ronde.

‘Ik was niet goed’, geeft Hazard toe in L’Equipe. Het Parc des Princes was nochtans zijn speeltuin in zijn tijd bij Lille OSC. Hij hield ervan om daar, midden in de spotlights, te schitteren.

Dit keer houdt de kapitein van de Rode Duivels wat zorgen over aan zijn onwaardige prestatie. Een scheurtje in de quadriceps had hem de eerste drie speeldagen van de competitie aan de kant gehouden. Thuis tegen Levante speelt Hazard voor het eerst een officiële wedstrijd op het gras van Bernabéu. Hij valt een halfuur voor tijd in, vier dagen voor de verplaatsing naar Parijs.

Ook al heeft hij niet de gewoonte om veel te piekeren, tegen PSG beseft hij dat hij nog lang niet is waar hij zou moeten zijn.

Zomerse gewoontes

Het regent kritiek op wat de kersverse Galáctico zou moeten zijn. De media, de supporters en de analisten verwijzen naar de overtollige kilo’s bij zijn komst en tijdens de voorbereiding in de Verenigde Staten. Velen vinden zijn houding onprofessioneel. De weegschaal geeft ruim 80 kilo aan, terwijl zijn competitiegewicht ongeveer 75 kilo bedraagt. ‘Ja, ik stond te dik’, geeft hij vandaag toe. ‘Maar wanneer ik met vakantie ben, dan ben ik ook echt met vakantie.’ Real of geen Real. Het verbaast menigeen die niet weet wat de aard van het beestje is.

Bij Chelsea was men het al gewend dat Eden met extra kilo’s terugkeerde uit vakantie. Michy Batshuayi, die zijn landgenoot twee jaar na diens komst de fitnesszaal van Chelsea deed ontdekken, lachte graag met het buikje dat de buikspieren van het wonderkind uit ’s Gravenbrakel bedekte. Maar die kwam op zijn eigen tempo weer in het ritme. Zonder er te veel zweet voor te laten. Obi Mikel noemt hem ‘de meest luie speler die ik ooit ben tegengekomen’, maar ook de meest getalenteerde en de beslissendste. Tijdens de minibreak tussen het seizoen bij Chelsea en de voorbereiding op het WK in Rusland gunde Eden zich enkele dagen in Dubai en ook daar verdween zijn competitiegewicht snel. Maar we hebben kunnen zien hoe het nadien ging…

Na zeven belastende seizoenen in de Premier League, beeldde hij zich een Liga in die minder intens en fysiek zou zijn. Die idee moet hij snel bijstellen, te meer daar hij in het begin van het seizoen de tackles niet kan ontwijken door zijn gebrek aan explosiviteit. De voormalige fysiektrainer van de Franse nationale ploeg op het voorbije WK, Grégory Dupont, geeft hem een specifiek programma met intensieve trainingssessies gekoppeld aan een meer evenwichtige voeding.

Maar zijn topvorm komt er niet van de ene dag op de andere en dus neemt de kritiek toe. Tijdens de Madrileense derby in het Wanda Metropolitano van Atlético is hij opnieuw onzichtbaar. De Spaanse pers vergelijkt zijn eerste stappen bij Real met die van Luka Modric, die in 2012 overkwam van Tottenham en enkele maanden later werd verkozen tot de slechtste transfer uit de Liga. Straffer nog: Eden zou de op één na slechtste Galáctico uit de geschiedenis zijn, na Michael Owen. Want ja, Eden Hazard is tot nader order een Galáctico.

Hazard versus Mbappé

Nochtans had het Witte Huis op 13 juni alles uit de kast gehaald om de grootste transfer in de geschiedenis van de club (100 miljoen plus 40 miljoen bonussen) te onthalen. Met 50.000 zijn ze toegestroomd in Bernabéu om hun nieuwe vedette te bekijken. Een ontvangst die doet denken aan andere min of meer recente gloriën als Cristiano Ronaldo, Kaká, David Beckham of Zinédine Zidane.

‘Ik heb een andere wereld leren kennen… Het was als in een droom.’ Die namiddag heeft de oudste van de broers Hazard echt door wat Real Madrid betekent. Hij heeft nochtans niets voorbereid als introductiespeech. Enkele dankwoordjes in het Frans, een knipoog, een glimlach en een ‘Hala Madrid’ om te eindigen. Eden doet wat hij altijd doet.

Zijn prestigieuze voorstelling wordt toch enigszins bedorven door de kreten ‘Wij willen Mbappé‘ die de menigte afvuurt op voorzitter Florentino Pérez. Niet om Hazard te viseren, maar het veeleisende Madrileense publiek is niet helemaal gerust en wil de recente herinneringen uitwissen: een derde plaats in de competitie en uitschakeling in de achtste finales van de Champions League. En daar zijn grote namen voor nodig.

Ook Zinédine Zidane verwacht nog versterkingen. Kylian Mbappé is een tijdje benaderd geweest en nu is Paul Pogba een prioriteit in de ogen van de Franse coach. Maar Pérez geeft niet toe: er kan geen sprake van zijn om nog meer geld uit te geven bovenop de 300 miljoen die tijdens de zomermercato al werden gespendeerd. Zidane moet zich tevredenstellen met de man die hij al tien jaar in de gaten had, van toen die begon te ontbolsteren bij Lille OSC.

In 2015, wanneer Zizou het B-elftal van Real Madrid coacht, verklaart hij al: ‘Na Cristiano Ronaldo en Lionel Messi is Hazard de speler die ik verkies. Er zit iets spectaculairs in zijn manier van spelen.’

Enkele maanden later gaat José Angel Sánchez, de algemeen directeur van de withemden, naar Brussel om er de Belgische international te ontmoeten. Tijdens het EK 2016 in Frankrijk krijgt de nummer 10 van de Rode Duivels een telefoontje van de Madrileense coach, die hem zegt: ‘Het zou goed zijn als je naar ons kwam.’

Alleen is Chelsea niet bereid om zijn sterspeler af te staan. In 2017 worden de onderhandelingen opnieuw opgestart, maar ze worden afgebroken in juni omdat Hazard op de training van de Duivels een barstje in de enkel heeft opgelopen.

Twaalf maanden nadat hij tijdens het WK van 2018, waar hij al zijn klasse etaleert, duidelijk heeft aangegeven dat hij naar de grootste club ter wereld wil, zit Hazard eindelijk waar hij wou zijn. ‘Dat telefoontje uit 2016 is altijd in mijn achterhoofd blijven zitten.’

Held Zidane

Het huwelijk tussen de halfgod uit ’s Gravenbrakel en zijn jeugdidool kon alleen maar vruchtbaar zijn. ‘Iedereen was erdoor geraakt wanneer hij speelde. Toen ik klein was, was ik gek op hem. Ik keek naar zijn wedstrijden en ik wou zelf nadoen wat Zidane op het veld deed.’

Bovendien deelt het duo dezelfde voetbalvisie. ‘Zidane gaf de indruk dat hij er altijd plezier in had om de andere beter te doen spelen. Dat is de essentie van voetbal.’ Een mantra die bij Hazard hoort sinds zijn prille begin. Nadat hij gecoacht werd door twee Italianen, Antonio Conte en Maurizio Sarri, met een waterdicht en repetitief systeem, heeft Hazard vooral nood aan vrijheid, die hij van Roberto Martínez wel krijgt. En Zidane is nog wat anders. Dat is iemand die zowel als spelers als als coach de grootste trofeeën gewonnen heeft. ‘Je ziet dat hij een grote speler geweest is, hij voelt wat zijn spelers voelen’, vertelt Hazard aan L’Equipe. In het bijzonder wat betreft zijn omgang met de spelers, om de zaken te relativeren. Ondanks de (gebruikelijke) geruchten aan het begin van het seizoen dat hij op de schopstoel zou zitten, blijft Zidane respect afdwingen. Zonder te veel te doen of te veel te zeggen. ‘Maak plezier’, fluistert hij Eden in tijdens diens moeilijke eerste maanden. Beide mannen begrijpen elkaar. Naast het voetbal delen ze ook dezelfde levensvisie: de familie komt bij deze twee familievaders vóór alles en iedereen.

Hazard heeft wel niet zomaar de vrije baan gekregen. In de Madrileense kleedkamer blijft de Belg op de vlakte en observeert hij Sergio Ramos, Marcelo, Karim Benzema en co. Een niet-berekende manier om geapprecieerd te worden door de sterkhouders, en dat ondanks zijn miljoenentransfer en de status die ermee gepaard gaat. Met Benzema, in grote doen sinds het seizoensbegin, verloopt de samenwerking op het veld bijna vanzelf. Nadat hij lange tijd quasi een luxeknecht was van Cristiano Ronaldo staat de Franse spits tegenwoordig in de spotlights. ‘Hij is de beste aanvaller ter wereld. Naast zijn persoonlijke statistieken doet hij ook anderen beter voetballen’, aldus Hazard.

Winnaarscultuur

Tijdens de terugwedstrijd tegen PSG vermaakt het duo het Bernabéustadion met korte tikken en deviaties in de zestien meter. Voor de eerste keer weet Real Madrid in de Champions League enthousiasme op te wekken. Een toernooi waarin Hazard trouwens nooit uitblonk. De meest gelauwerde club van de planeet, dertien keer winnaar van ‘de beker met de grote oren’ moet hem daarbij helpen.

‘In Londen ben ik slechts één keer tot in de halve finales geraakt. Chelsea won zijn enige Champions League het jaar voor mijn komst. Ik ben hier om die te winnen, want dat is belangrijk voor iedereen, ook voor mij.’

Naast de imposante infrastructuur en de populariteit van de club, is het die winnaarscultuur, die in alle geledingen zit, die het meeste indruk maakt. ‘Die mannen zijn hier alleen om te winnen.’ Een cultuur die hem op zijn 28e moet omvormen, hij, de anti-Ronaldo en toch de nieuwe nummer 7 van Los Merengues.

Gaat Hazard nu een man van de statistieken worden? De Spaanse pers zal hem daar alleszins aan herinneren. Zijn 8 doelpunten in de Champions League zijn klein bier vergeleken bij de 127 van het Portugese icoon. De supporters willen vooral dat hij dribbelt en voor zijn eigen kans gaat. En nochtans, wanneer hij een referentiematch aanhaalt, dan denkt hij aan de kwartfinale op het WK tegen Brazilië, ook al was hij daar bij geen enkele goal betrokken. ‘Maar het is voor zulke wedstrijden dat ik voetbal speel.’

Galactico zonder cijfers

Kan men een Galáctico worden zonder aan zijn statistieken te denken? Zonder de strafschoppen te nemen, ook al is hij daar een specialist in? Kan hij zijn jongensdroom waarmaken, met name de Ballon d’Or winnen, zonder geobsedeerd te zijn door zijn eigen gaven? ‘Ik ben niet de beste, ik behoor tot de besten’, vertelt hij ons. Zonder enige valse bescheidenheid. Lionel Messi himself plaatst Hazard op gelijke hoogte met Mbappé, Neymar, Luis Suárez en Cristiano Ronaldo, terwijl hij pas dertiende eindigde bij de meest recente verkiezing van de Ballon d’Or. In een uitzending van het radiostation Cadena Ser wond Roberto Martínez er alvast geen doekjes om: ‘Eden gaat ooit de Ballon d’Or winnen… Hij is een speler van de laatste pass. Hij is de Michael Jordan van het voetbal.’

Het idool van de Braziliaan Rodrygo (die een foto van Hazard op zijn schermpje heeft) dwong snel respect af in de kleedkamer en de maand november stelde de fans gerust. Op Eibar (0-4) leverde de nummer 7 van Madrid een prestatie die Hazardwaardig was. Twee weken later, tegen Real Sociedad, deed de beste Belgische voetballer aller tijden dat nog eens dunnetjes over. Hij voerde tien dribbels met succes uit, het hoogste aantal van een Madrileense speler in een competitiewedstrijd sinds Arjen Robben in 2008. Drie dagen later domineerde Hazard de eerste zestig minuten tegen PSG, tot de overtreding van Thomas Meunier, waardoor hij van het veld moest hinken, met een staande ovatie van het publiek maar ook met zorgen.

Na die trap op de rechterenkel, dezelfde waaraan hij in juni 2017 geblesseerd geraakte, werd een barstje geconstateerd. Daardoor is hij nog een tijdje out. Geen Clásico in Nou Camp dus. Zijn statistieken blijven dus hangen op één goal en drie assists – dat is maar één assist meer dan doelman Marc-André ter Stegen dit seizoen in La Liga. Maar wanneer je hem vraagt wat hem écht het meest ambeteert sinds hij in Madrid neerstreek, dan zegt hij: de files tussen zijn woonplaats en het trainingscentrum.