Zlatan kreeg het ooit op Anderlecht, City verdiende het op Club Brugge. Zo hoort voetbal gespeeld: geconcentreerd, technisch perfect, met veel beweging. Een masterclass. Op repeat, die video.
Twee keer Club Brugge- Manchester City op een dag, gisteren kon het in West-Vlaanderen. ’s Namiddags bij de U19 in de Youth League, ’s avonds bij de grote mannen.
We begonnen met een zalig herfstzonnetje, op Schiervelde. Het voorgerechtje, in een competitie waarin het grote geld nog niet de verhoudingen scheeftrekt. Waarin het ook nog niet gaat om afgewerkte producten, en dus nog foutjes worden gemaakt. In balcontroles, tactisch, in keuzes ook. Een spits die iets te nadrukkelijk op zoek gaat naar eigen gewin in plaats van een ploegmaat te bedienen. Of een voetballer die liever kilo’s in de weegschaal gooit, dan zijn technisch vermogen.
1-1 stond het na 90 minuten. Best billijk. Twee goals van de linksachters. Die van City, Josh Wilson-Esbrand, na een solo waarin hij te lang ongehinderd mocht doorgaan; die van Club, Kyriani Sabbe, met een mooi schot op een afgeweerde corner.
A game of two halves, zouden ze in Engeland zeggen. Voor de rust Club fris en scherp combinerend en geregeld ruimte vindend via Romeo Vermant, na de pauze City dominerend, met James McAtee als uitschieter. Geleidelijk rijper, sterker, fysiek breder, maar niet zo dominant voetballend als we zouden verwachten, met op een gegeven moment allemaal donkere jongens, op de Nederlandse doelman na. Toch nog wat old school Brits, vooral gebaseerd op meer kracht. Wél over de grond.
Baas op het Engelse middenveld was een Belgische zes: Roméo Lavia. Stevig in de duels, foutloos in de relance. In de coulissen keek Roberto Martínez toe. Ibe Hautekiet, een rijzige centrale verdediger van Club, liet zich in die duels en al het getik niet wegzetten. Sterk.
Stand na drie speeldagen in de groep: City, Club Brugge en PSG met vijf punten, RB Leipzig nul. Geld maakt hier een beetje verschil, maar nog niet helemaal.
Te snel
Over naar ’s avonds, opnieuw voor veel volk (ook op Schiervelde zat de tribune overigens vol, die Youth League is een schot in de roos).
Een heel ander verhaal. Hier spelen andere budgetten, andere normen. Super League versus Jupiler Pro League. Veertig minuten lang keken we voor de rust bewonderend naar City. Elke pass juist. Elke balcontrole perfect. Elke aanname het lichaam gericht naar voor. Altijd twee, drie opties om af te spelen. Bij balverlies: altijd direct twee, drie mensen kortbij in de pressing. Masterclass voetbal. Concentratie top. Een team, zonder zwak punt.
Overal technische klasse, overal fysieke presence, overal snelheid. Veel beweging, geen strakke posities, de linksachter en de rechtsachter maakten goals. Ja, de eerste goal viel laat, maar dat komt omdat de machine geen echte afwerker heeft. Maar dit City heeft, als de machine draait, geen echte afwerker nodig. Je kan je afvragen of dit team zoveel sterker zou zijn met Cristiano Ronaldo, die er ei zo na bij was.
Een collega aan de rust: ‘Ik had wat meer vuur van Club verwacht. Een paar stevige tackles of zo.’
Zou pakweg iemand als Eder Balanta dat ook niet hebben gewild? Alleen: het lukte niet, het ging veel te snel. Te snel voor Balanta, voor Clinton Mata en voor Stanley Nsoki, die graag op anticipatie speelt en voor de man komt maar daarin elke keer werd gezien. Te snel voor iedereen eigenlijk. Een lesje in realisme.
Geen Messi
Eerder op de dag hoorden we Micah Richards, ex-Manchester City, in de podcast van de BBC. Het ging over Newcastle en de strijd tegen de degradatie. Richards maakte die mee bij Aston Villa. Het ging ook over in duel gaan, en je lichaam zetten. Hij had het over een pandoering ooit, tegen Liverpool. Overal kwam hij een stap te laat. Het hoofd beval wel: ga ervoor, pak de man, maar toen hij er was, was de bal er al niet meer. En de man nog minder. ‘I just couldn’t get to him. I was nowhere.’
Dat gevoel moeten de Brugse spelers hebben gehad. We waren nergens, altijd te laat. Niet eens een schande, de regie was strak, de uitvoering quasi perfect, ook na de rust, toen het verschil nog veel hoger kon oplopen. Dan kan je alleen maar toekijken en het hoofd buigen voor zoveel moois. En dat later tonen, op de eigen academie. Als les.
Zo moet voetbal worden gespeeld: met veel beweging, aan een hoog tempo, met veel techniciteit, oog voor de ploegmaats, met snelheid en met snelle press in balverlies.
Twee jaar geleden ging PSG met 0-5 weg uit Brugge. De avond van Kylian Mbappé was dat, profiterend van de ruimte. Club viel aan, PSG counterde, Mbappé werkte af. Een paar weken later moest Club naar Parijs en daar speelde het een van zijn betere uitwedstrijden van de laatste jaren. Over een paar weken moet het ook naar Manchester, maar het verschil is: PSG, dat is een team met een paar vedetten, met spelers van uitzonderlijke klasse, maar op een goeie dag (en een mindere van hen) kan je daar wel wat tegen beginnen. Het teamgevoel is er door een culturele achtergrond en een minder veeleisende competitie ook niet zo groot.
Tegen dit City, veruit het beste dat we de laatste jaren op Jan Breydel zagen, is, als de concentratie top is, straks ook geen kruid gewassen. Tenzij je doet zoals PSG: een stevige verdedigende gordel en dan hopen op een flits, zoals Messi dat kan.
Maar bij blauw-zwart loopt geen Messi. En was het verdedigend allemaal niet zo goed.
Het goeie nieuws kwam iets voor 23 uur: Leipzig had ook in match 3 niks kunnen halen. Europees overwinteren blijft binnen bereik. City was dat niet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
