‘Club Brugge-trainer Ivan Leko verdient respect’

Dat Ivan Leko zo gedreven blijft terwijl hij voelt dat de bestuurlijke top geen vertrouwen meer heeft, verdient alle respect, zegt Jacques Sys. ‘Het tekent zijn beroepsliefde.’

Je vraagt je soms af hoeveel clubs echt weten waarvoor ze staan.

Zouden Marc Coucke en zijn medewerkers gedefinieerd hebben wat in de toekomst het profiel van Anderlecht moet worden? En zoeken ze binnen de uitgetekende lijn dan de trainer die daarin past? Op basis van wat gaat KAA Gent beslissen of ze met Jess Thorup doorgaan of niet? Welke piste gaat Cercle Brugge nu bewandelen? Of Excel Mouscron? Hoe kwam KV Oostende bij de Noor Kare Ingebrigtsen uit? Is dat de man die het voetbal dat bij het DNA van de kustploeg hoort gaat omzetten? Of is er gewoon geen DNA? Als je hoort en leest met welke verschillende trainers clubs praten, stel je je daar wel eens vragen bij.

Dat duidelijk profiel heeft KRC Genk wel. Het is een van de zaken waarin het zich onderscheidt van veel andere verenigingen. De club treedt als blok naar buiten, met bestuurders die allemaal dezelfde taal in de mond nemen, ook in de zogenaamde off-the-recordgesprekken die met de media worden gevoerd. Geen kritiek op andere mensen, geen tekenen van onderlinge irritaties, maar gewoon dezelfde krachtige en eenvormige boodschap.

Het past niet meer in dit soms opgeblazen wereldje. Het is zoals technisch directeur Dimitri de Condé een paar weken geleden in Sport/Voetbalmagazine zei: normaal doen is in het voetbal kennelijk abnormaal.

Na een nu al memorabel seizoen staat KRC Genk voor een belangrijke week. Na de 3-2-nederlaag op Club Brugge kan het zich geen nieuwe misstap veroorloven. Een herkansing, zoals nu, is er dan allicht niet meer.

Dat zorgt voor een andere druk. Een gelijkspel op Anderlecht is een minimum, vervolgens moet de karwei thuis tegen Standard worden afgemaakt. In de veronderstelling dat Club Brugge twee keer wint. Op het zwalpende Standard en tegen het stugge Antwerp.

Philippe Clement predikt al het hele seizoen rust. Hij zal dat ook nu doen. Interessant wordt het om te kijken naar de mentale sterkte van zijn ploeg.

Tot dusver kroop Racing Genk na iedere opdoffer meteen recht, zoals onder meer bleek na de pijnlijke 3-1-nederlaag in de Europa League tegen het modeste Noorse Sarpsborg. Drie dagen later werd KAA Gent op eigen veld met 1-5 in de pan gehakt.

Herpakken deed Genk zich ook na de penibele bekeruitschakeling op Union. Het won vervolgens probleemloos met 0-2 in Eupen. Niet uit koers geslagen was de ploeg al evenmin toen er op de tweede speeldag van play-off 1 met 1-0 verloren werd op Antwerp.

Nu zijn de omstandigheden anders. De Limburgers hebben amper een speler die prijzen heeft gepakt, die ervaring is er in tegenstelling met Club Brugge niet. De kunst van het winnen beheersen is een leerproces. Net zoals het voor die spelers die hogere competities ambiëren een interessante test wordt. Om onder meer na te gaan of ze in zwaar beladen wedstrijden met een hogere intensiteit, zoals afgelopen zondag, telkens weer overeind blijven, week na week.

Club Brugge bewees zondag nog maar eens dat het zich echt kan opladen in thuiswedstrijden tegen topploegen. Na een matte eerste helft overdonderde het de leider twintig minuten lang.

Het is knap hoe Ivan Leko zijn manschappen scherp zet en langs de zijlijn voortdurend oppept. Natuurlijk heeft het spel ook te maken met leiderschap in de ploeg en zullen er redenen zijn om straks niet met de Kroaat door te gaan.

Maar dat je zo gedreven blijft terwijl je voelt dat de bestuurlijke top geen vertrouwen meer heeft, verdient alle respect. Het tekent de beroepsliefde van Leko, een voetbaldier in hart en nieren.

Niet gemakkelijk te verkopen zal het voor het bestuur zijn om het afscheid van Leko definitief aan te kondigen als Club alsnog de titel pakt. Twee kampioenschappen in twee jaar, een Europese overwintering, beter kan je echt niet doen.