Zijn seizoenstart was verschroeiend, maar bij de viering van een doelpunt blesseerde hij zich aan de knie en was hij maandenlang out. Omgaan met ‘shit’ leerde Gustav Engvall al op jonge leeftijd in Engeland, vertelde de Zweed deze week uitgebreid in Sport/Voetbalmagazine.
Amper twintig jaar was Gustav Engvall (23) toen hij van IFK Göteborg naar Bristol City verhuisde. “Dat was jong om in een moeilijke competitie als The Championship te spelen, dus misschien was het niet de juiste beslissing om daar toen al naartoe te gaan”, zegt de Zweedse aanvaller deze week in een groot interview in Sport/Voetbalmagazine.
“Ik verwachtte de kans te krijgen om enkele wedstrijden te spelen en mijn kwaliteiten te kunnen tonen, maar die kreeg ik niet. Ik speelde één keer en een maand later nog een bekerwedstrijd. Ik vond dat ik het goed deed en dat was ook wat de coach tegen mij zei. Maar toen werd er enkele keren op rij verloren, brachten ze nieuwe spelers binnen en kwam ik er helemaal buiten te staan. Ze investeren zo’n drie miljoen euro in je en laten je dan vallen. Dat begrijp ik niet.”
“Terwijl de ploeg wedstrijden ging spelen, zat ik onder leiding van een fitnesscoach op de fiets intervallen te rijden. Nu, dat ik veel in de gym moest zitten, hielp wel om mijn agressie en de gekte in mijn hoofd weg te nemen. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik mij niet geapprecieerd voelde en dat was keihard voor een jonge speler als ik. Dat was ik totaal niet gewoon.”
Niet als mens behandeld
Toch zou hij het opnieuw doen, zegt de Zweedse spits. “Ja, omdat al die shit mij mentaal sterker maakte. Die negatieve ervaring zette ik om in iets positiefs: ik ben nu echt sterk in het hoofd en uiteindelijk is dat wat een goeie voetballer van je maakt.”
“Bij Bristol ging ik naar de training, nam ik snel een douche en haastte ik mij naar huis. Dat is niet hoe de echte Gustav is. Normaal ben ik iemand die relaxed is en ervan geniet om bij zijn ploegmaats te zijn. Maar ik was ongelukkig. ’s Ochtends werd ik niet wakker met een smile op mijn gezicht. Ik ging niet graag meer trainen, omdat ik voelde dat ze mij daar eigenlijk niet wilden, en wilde er zo snel mogelijk weg. Als je niet speelt, omdat de coach niet in je gelooft, kun je dat nog enigszins accepteren. Maar je wil toch nog altijd als mens behandeld worden en dat was niet hoe ik mij daar behandeld voelde.”
“Wat daar gebeurd is, leerde mij te denken: ook dit kan voetbal zijn. Voetbal is niet alleen maar dat je iedere wedstrijd speelt en wint en dat je blij bent. Voetbal is ook dat je niet speelt, thuis zit en niet geliefd bent. Je moet klaar zijn voor alles en dat was ik bij Bristol aanvankelijk niet.”
Lees het volledige interview met Engvall in onze Plus-zone of in Sport/Voetbalmagazine van woensdag 4 december.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier