Dominik Thalhammer en de vicieuze cirkel van Cercle

© Belga Image
Guillaume Gautier
Guillaume Gautier Journalist bij Sport/Voetbalmagazine en Sport/Footmagazine.

Cercle zal het seizoen niet afmaken met de coach die het begon. Zoals dat eigenlijk altijd al is gegaan sinds hun terugkeer op het hoogste niveau. Analyse van een geschiedenis die zich blijft herhalen.

Zou Yves Vanderhaeghe afgelopen weekend de ironie van de situatie hebben ingezien nadat hij opgelucht de twee doelpunten van Thierry Ambrose vierde? De voormalige verdedigende middenvelder, die de voorganger was van Dominik Thalhammer op de bank van Cercle, coachte de vereniging in 27 wedstrijden. Evenveel als de Oostenrijker, die na het gelijkspel tegen Oostende werd ontslagen. Net als zijn voorganger stond Thalhammer aan de wieg van een spectaculaire remonte, voordat hij verdronk in de eerste golven van het nieuwe seizoen.

Het is een lot dat bijna inherent is aan iedere coach bij Cercle sinds het onder Monegaskische vlag vaart. Iedere zomer is de vereniging namelijk veroordeeld de kern opnieuw op te bouwen op het ritme van de club uit het prinsdom. En dan kost het tijd om de nieuwe groep op elkaar te laten inspelen, soms te veel naar de zin van de bazen. Meer nog, sinds de komst van de buitenlandse eigenaars heeft geen enkele coach een seizoen afgemaakt dat hij begon in de schaduw van het Jan Breydelstadion.

Dominik Thalhammer zal echter op een speciale manier herinnerd worden. Een bijzondere speelstijl, die perfect werd uitgevoerd toen aan de collectieve energie nog de snelheid en dribbels van Rabbi Matondo werden toegevoegd. Vorig seizoen pakte Cercle zo zelfs de scalp van Anderlecht en Club, terwijl het de buit deelde met Gent, Genk, Antwerp en Standard. Dat alles met een beproefd spelplan, een van de nieuwe Duitse school geërfde zonepressing en een bovengemiddelde agressiviteit bij balverlies. Ook dit jaar zijn de Brugse cijfers op vlak van pressing ongeëvenaard in België, dankzij de frisse en dynamische benen van een kern die de jongste leeftijd heeft van heel de competitie (23,1 jaar, volgens Wyscout).

Hét grote probleem voor Cercle was dat Anderlecht in de eerste negen wedstrijden hun enige slachtoffer werd, en dat met behulp van een rode kaart voor Abdulrazak Ishaq. Het grote manco is het gebrek aan efficiëntie voor doel. In negen wedstrijden konden de manschappen van Thalhammer slechts vijf keer scoren. Toch kwamen ze aan 12,35 expected goals, meer dan het OH Leuven van Marc Brys dat dé verrassing van het seizoensbegin is. Cercle had dus heel wat meer moeten en kunnen scoren, waardoor het ook heel wat extra punten zou gehad hebben.

Als het verlies van Matondo de aanvallende productiviteit verlaagde (van 1,63 naar 1,37 xG per wedstrijd), is het ook aan de andere kant van het veld dat Cercle van zichzelf een degradatiekandidaat maakte: van 1,22 xGA (verwachte tegendoelpunten) ging het dit seizoen naar 1,77. Een dubbel verlies dat een voortijdig einde maakte aan het Belgische avontuur van de Oostenrijkse coach, niet geholpen door de terugval van de uitzonderlijke efficiëntie van zijn ploeg op stilstaande fases vorig seizoen (17 doelpunten, enkel Club deed even goed), die het gebrek aan een echte targetspits vooraan maskeerde.

Met verticaal, direct en krachtig spel, was de filosofie van Thalhammer er geen voor de romantici van het voetbal. Toch gaf hij het overgrote deel van de coaches in 1A kopzorgen. Maar het bestuur van Cercle verloor nu al zijn geduld, terwijl de coach graag nog wat tijd had gekregen om zijn spelstijl in de groep te slijpen…

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content