In een uitgebreid interview met Sport/Voetbalmagazine had Christian Kabasele, die zaterdag met Watford de FA Cupfinale speelt, het ook over racisme.
In België had je te maken met een racistisch incident tijdens Kortrijk-Genk. Kan je beschrijven wat zulke momenten doen met je als mens?
CHRISTIAN KABASELE: ‘Het is pijnlijk, want mensen zetten je neer alsof je minder intelligent bent dan een dier. Tegelijkertijd wil ik mijn leven er ook niet te veel door laten beïnvloeden. Het hoeft maar één persoon te zijn die achter zijn computer zit en een negatief bericht naar je stuurt. Dan denk ik bij mezelf: je leven moet wel erg saai zijn als je dat soort dingen doet.’
Er wordt de laatste tijd in Engeland veel over racisme in het voetbal gesproken, maar is het volgens jou ook een groot probleem in België?
KABASELE: ‘Het is er niet veel, maar het probleem is dat het zich altijd bij dezelfde club voordoet: KV Kortrijk. Elders heb ik het zelf nooit ervaren. Zelfs toen ik al uit België was vertrokken, zag ik dat spelers van Standard daar hetzelfde probleem hadden. Die club wordt er nooit voor gestraft. Na mijn zaak (in september 2015, nvdr) kreeg ik niet eens een telefoontje van de bond, of van een andere organisatie, om mijn verhaal te horen. Dat was heel raar. Maar als het jaar na jaar gebeurt, moeten er misschien wel zwaardere sancties komen.’
Heb je zelf dit seizoen ook dingen ervaren?
KABASELE: ‘Ja, na de halve finale in de FA Cup. Onze aanvoerder Troy Deeney kreeg racistische commentaren op Instagram. Ik verdedigde hem en hierna kreeg ik het ook te verduren op mijn Instagrampagina, inclusief persoonlijke berichten. En dat was alleen nog maar omdat ik een teamgenoot verdedigde.’
Heb je dat vervolgens gerapporteerd?
KABASELE: ‘Ja, ik heb de club ingelicht en het ook gemeld bij Twittter en Instagram. Instagram vertelde me echter dat er geen huisregels waren overtreden… Dat was echt heel raar. Ik zal niet herhalen wat ik kreeg toegestuurd, maar het waren heel zware bewoordingen. Maar voor Instagram was het blijkbaar niet zwaar genoeg.’
Arthur Renard
