Peter t'Kint

‘De Super League is diefstal’

Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Het Europese topvoetbal neigt naar monopolievorming. Covid-19 heeft die evolutie ongetwijfeld versneld. Kunnen we ons nog verzetten tegen het onvermijdelijke, of valt de veramerikanisering van de sport niet meer tegen te houden?

2024 leek lang een nieuw scharnier in het Europese topvoetbal. Dan zou het huidige format van de Champions League worden vervangen door een nieuw. Eentje met (nog) meer mogelijkheden voor de huidige topclubs. Je moet nu al van zeer rijke komaf zijn – zie PSG en Manchester City – om nog in aanmerking te komen om iets te winnen, en dat wordt in de toekomst alleen maar erger.

De Champions League wordt dezer dagen niet (altijd) meer gewonnen door ploegen die in hun land kampioen werden. Dat is al anders dan de vroegere Europacup I. Daar hebben we ons bij neergelegd. Maar je moest je tenminste toch nog plaatsen via je competitie voor dat tornooi. Het had, ook al trokken de televisierechten de voorbije jaren alles scheef, nog wat sportieve merite.

Dankzij de Champions League was de titelstrijd in Duitsland, Italië of Frankrijk de voorbije jaren bij de start ook al beslist, maar goeie Europese prestaties van die ploegen gaven anderen ook de kans om goeie voetballers naar hun land te halen. En die spendeerden ook weer centen.

Toen kwam covid-19. En plots lijkt een gedrocht als de Super League vlakbij.

De Super League is een kopie van iets waar de UEFA rechten op heeft. Dat noem je diefstal.

Gouden kalf

Die dreiging van de topclubs om zich los te weken is niet nieuw, Bart Verhaeghe waarschuwt er al jaren voor. Ploegen als Real Madrid of Juventus hebben geen boodschap aan duels in het najaar tegen Club Brugge, Dinamo Zagreb of FC Kopenhagen. Die willen toppers spelen. Neen, fout, die willen meer geld voor zichzelf (net zoals, op een ander niveau, een ploeg als Club Brugge ook een groter deel van de koek wil van de rechten die betaald worden voor de eigen competitie). De redenering is net dezelfde: het is om ons aan het werk te zien dat de zenders betalen. Wij verdienen het grootste stuk.

De jarige krijgt ook de kers op de taart. Bij elke hernieuwing van het format van de Champions League, met zijn centrale marketing beheerd door de UEFA, werd dan ook gedreigd met afscheuring. Altijd gaf de UEFA een beetje toe, ook om haar eigen gouden kalf te beschermen. Dus kregen de grote landen steeds meer deelnemers. Op die manier moesten topclubs, die dure contracten afsluiten, al wat minder moeite doen om er het seizoen daarop opnieuw bij te zijn. Tweede worden volstond. Zelfs derde, en al geruime tijd zelfs vierde in de grootste competities. En binnenkort, vanaf 2024 beloofde UEFA, zouden er zelfs vangnetten komen, voor zij die in eigen land uit de boot vallen. Op basis van verdiensten in het verleden.

Vooral de zuiderse landen zijn de drijfveer achter de nieuwe competitie
Vooral de zuiderse landen zijn de drijfveer achter de nieuwe competitie© GETTY

Veel gekker moet het niet meer worden, denkt u. Toch wel. Want toen kwam covid-19.

Neen, het is geen toeval dat net nu – in volle pandemie, maar met zicht op beterschap – de Super League concreter wordt dan ooit. Met handtekeningen en al, het mes op de keel door de grote schuldenberg. Net nu Liverpool buiten de Europese prijzen dreigt te vallen. Net als Tottenham. Net nu, vorig weekend nog, Juventus (één van dé gangmakers van de afscheiding) in een stilaan dramatisch seizoen verloor van Atalanta en moet omkijken. Het is vierde, voelt de adem van Napoli. Het ondenkbare dreigt: geen Champions League volgend jaar.

En neen, het is geen toeval dat de drijvende krachten uit het zuiden komen, Spanje en Italië voorop. Daar sloeg de crisis de voorbije jaren toe en dekken de inkomsten de uitgaven al lang niet meer. Hoeveel (theoretische) schuld heeft Juventus? En wat met Real Madrid, Inter of Barcelona?

Amerika

En dan loert om de hoek de Amerikaanse zakenhaai. Het grote geld. De UEFA wil zijn format van de Champions League pas veranderen in 2024. Zakenlui (JP Morgan) en zenders, de Netflixen van het voetbal, beloven manna in augustus 2021. De founding clubs van de Super League mogen deze zomer 3,5 miljard euro verdelen als ze tekenen. Wie kan daar neen tegen zeggen? Bijna niemand, bleek vorig weekend.

De voetbalromanticus uiteraard wel. U en ik, die straks het loon van Messi, De Bruyne of Ronaldo niet moeten betalen.

De Founding Fathers zullen altijd aanwezig zijn. Niet door sportieve verdienste, maar door hun verleden. Maar welk verleden bij Tottenham?

Het gerucht ging gisteren in Londen dat Mourinho zich verzette tegen de Super League en dat daarom zijn kop rolde bij Tottenham, een van de oprichters van de nieuwe competitie. De Portugees als eerste martelaar? Als voetbalromanticus? Ga weg.

De Founding Fathers zouden deel uitmaken van het vaste clubje. Altijd aanwezig, niet op sportieve merites, tenzij op basis van hun verleden. Welk verleden, als we bijvoorbeeld naar Tottenham kijken? Dit millennium zegge en schrijve één prijs: een League Cup, in 2008. Maar wel in het elitekransje, samen met Real, Barcelona en Juventus. En binnenkort in handen, daardoor, van een of andere rijke Chinees, Arabier of Amerikaan. Ga weg.

De zuiderse clubs zijn de motor, in een poging om hun budgetten overeind te houden. De Engelse topclubs volgden. Vaak zijn die in handen van Amerikanen en die zijn gesloten sportsystemen gewend. Uit de NBA zak je niet. In de Amerikaanse sporten heb je die traditie van de Curva Sud niet, clubs verhuizen er desgewenst van de ene stad naar de andere als de eigenaar dat wil. Of worden van scratch ergens opgebouwd, zoals in Miami. Uiteraard zijn zij voor zo’n gesloten systeem, dat concurrenten buiten houdt en investeringen beschermt.

De facto is het kampioenenbal al een gesloten competitie, tenzij je super budgetten hebt. Maar dit sluit de deur helemaal.

Wedstrijden tussen clubs uit de hele wereld, daar willen we ons eens echt voor zetten
Wedstrijden tussen clubs uit de hele wereld, daar willen we ons eens echt voor zetten© GETTY

Kopie

Valt een en ander terug te draaien?

Tuurlijk, op papier wel. De UEFA en de FIFA kunnen clubs die zich willen afscheiden – de Super League is de doodsteek van de Champions League – uit hun nationale competities bannen. Spelers verbieden om nog voor hun land uit te komen op een WK of EK. Laat ze maar tot mekaar gedoemd zijn, die twaalf, vijftien, achttien of twintig. Hun eigen aparte competitie, naast de lokale. Zouden ze dan nog even happig zijn?

Het is ook geen toeval de Super League midweekwedstrijden voorstelt, om nog in eigen land te blijven om hun fans te koesteren (en van twee walletjes te eten). Voor Nieuwjaar groepsfase, na Nieuwjaar knock-outfase en ergens in mei een finale. De Super League is qua format een kopie van de huidige Champions League, met die nuance dat ze het geld alleen voor zichzelf willen houden.

Echt dapper zou dit zijn: we trekken ons los uit de modder van het verleden. Een échte revolutie, met wedstrijden in het weekend, mondiaal. De beste Europese teams tegen de sterkste clubs uit Afrika (die niet langer hun talenten naar Europa moeten laten gaan), Azië, Noord- Midden en Zuid-Amerika. Een fusie van Copa Libertadores, met Afrikaanse, Europese en Aziatische Champions League.

Daar zouden we wél eens voor willen gaan zitten, desnoods om tien uur ’s ochtends vanwege de tijdsverschillen.

Maar niet voor dit gedrocht dat de heren Agnelli, Pérez of Glazer bedachten. Want hun Super League is een kopie van iets wat al bestaat en waar de UEFA de rechten op heeft. In het echte leven noemen ze zoiets diefstal. En dat doe je niet omdat je het eigen budget in het verleden slecht hebt beheerd. Wie zich brandt, moet op de blaren zitten. Niet in de zakken van anderen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content