Op zijn twintigste is de AZ-linksback bij Oranje nu al de doublure voor Nathan Aké (25).
Amper een jaar geleden veroverde Owen Wijndal in Alkmaar een basisplek in het elftal van coach Arne Slot. Groot was zijn verbazing toen interim-bondscoach Dwight Lodeweges eind augustus 2019 zijn naam, net als die van Mohamed Ihattaren (PSV) en Perr Schuurs (Ajax) opnam in de selectie voor de UEFA Nations League-interlands tegen Polen en Italië.
Tussendoor speelde de linkerverdediger ook al met AZ mee in de tweede voorronde van de Champions League, waarbij het Tsjechische Viktoria Plzen na verlengingen met 3-1 werd verslagen.
Van zijn boezemvrienden bij AZ, Calvin Stengs en Myron Boadu – die eind vorig jaar debuteerden in de EK-kwalificatiezege (5-0) tegen Wit-Rusland – kreeg Owen Wijndal alvast de nodige basisinfo mee over de omgangsvormen bij Oranje. Als een spons nam hij alles razendsnel in zich op.
Stengs en Boadu werden intussen teruggezet naar Jong Oranje, terwijl Wijndal en ook zijn ploegmaat Marco Bizot (ex-doelman KRC Genk) AZ blijven vertegenwoordigen bij de nationale ploeg.
Vertrouwde niveau
Wijndal, sinds 2010 en nog tot 2023 onder contract bij AZ, profiteert eigenlijk maximaal van de afwezigheid van twee vaste waarden bij het Nederlands elftal. Routinier Daley Blind (30, Ajax) zakte recent tijdens een oefenduel van de Amsterdammers tegen Hertha BSC ineen, nadat zijn interne defibrillator was afgegaan. En het eerste alternatief, Patrick van Aanholt (30) van Crystal Palace, is na een schouderoperatie voorlopig ook niet inzetbaar.
Toch is dat niet de hoofdreden van zijn oproeping. Wijndal, die graag voor diepgang zorgt en indruk maakt met zijn rushes langs de flank, haalde tijdens de afgelopen weken als een van de weinigen in Alkmaar zijn vertrouwde niveau.
Negentienvoudig international Jan Poortvliet (64, ex-R Antwerp FC en Eendracht Aalst) raakte in het verleden al onder de indruk van Wijndal, die het zelfbewustzijn van AZ vertolkt en duidelijk nog een ferme groeimarge bezit. ‘Owen is een heel moderne linksback’, luidde het anderhalf jaar geleden in De Telegraaf. ‘Ik kijk bijna naar al het Europese voetbal. Maar je ziet bijna nergens nog zo’n speler rondlopen. Verdedigend staat Owen zijn mannetje en daarnaast zorgt hij in aanvallend opzicht voor veel dreigende momenten. Zijn intenties zijn duidelijk. Hij straalt plezier uit. Het is een genot om naar hem te kijken.’
Het rugnummer 18 kwam tegen Polen en Italië niet van de bank, maar het shirt kon mee naar huis als een relikwie. Wijndal weet dat er vermoedelijk nog kansen komen op speeltijd bij Oranje. Die laatste stap wil de linksback ook graag zetten.
